Όχι, δεν ήταν
οι συνιστώσες του Σύριζα οι μόνοι κερδισμένοι των εκλογών. Υπάρχουν
ακόμη η Ευτέλεια, η Βαρβαρότητα, η Παραπολιτική, ο Φασισμός, η Ύβρις και
η (εσκεμμένη ή μη) έλλειψη Μνήμης. Σε παραταξιακό-κομματικό επίπεδο
κερδισμένη επίσης θεωρώ, και την ακροδεξιά. Το συνολικό ποσοστό των
ακροδεξιών Καμμένου και Χρυσής Αυγής ξεπερνούν αυτό του Σύριζα. Η
(συζητήσιμη μετά τις διαφαινόμενες επαναληπτικές εκλογές, ή άλλες στο
μέλλον) «κρίση του δικομματισμού» δεν είναι η μοναδική, υπάρχει και στην
αριστερά, και γενικότερα στο ήθος του πολιτικού λόγου και πολιτισμού.
Φαινόμενα φανερά ακόμη και στους τυφλούς κι αόμματους.
Επομένως οι
όποιες ζητωκραυγές θα πρέπει φυσιολογικά να λογίζονται ως χαρούμενες
παιδικές φωνές σε νηπιαγωγείο, και όσοι παραμερίζουν καμώμενοι ότι δεν
βλέπουν αυτό το πολιτικό και πολιτιστικό «πανόραμα» μιλώντας πρόωρα κι
αβίαστα για «ιστορικές στιγμές», ας το σκεφτούν με συναίσθηση ευθύνης,
καλύτερα. Εκτός κι αν «ιστορικές στιγμές» εννοούν ότι επιτέλους είδαμε,
χωρίς make-up, τα κόπρανα στον αφρό, και πως έως τώρα κατάφερναν να
επιπλέουν. Αυτό ναι, θα μπορούσε να ενταχθεί στις Ιστορικές Στιγμές της
χώρας.
Αν και, τώρα που το σκέφτομαι το Πανόραμα
της Ευτέλειας το βλέπουμε/βλέπαμε, ήταν πλάι μας, το ζούμε και το
ζήσαμε στις εφορίες, στο φακελάκι, στη πολεοδομία και στους διορισμούς
στις μολυσμένες λίμνες, στους ποταμούς και στις χιλιάδες χωματερές. Ίσως
αυτό θέλει να μας πει το τεράστιο ποσοστό της αποχής –ποιος ξέρει. Δεν
έχω τις κατάλληλες γνώσεις ενός αναλυτή για την περίσταση, αλλά το
γεγονός παραμένει: Ένας στους τρεις ψηφοφόρους δεν έκανε τον κόπο να
πάει να ψηφίσει, άρα όλα τα ποσοστά των κομμάτων είναι στο 65% του
εκλογικού σώματος. Τι θέλει να μας πει το υπόλοιπο και μάλλον ετερόκλητο
35% που απείχε; δεν είναι ένα «κάπως» ζητούμενο;
Πως καταγράφεται μέχρι αυτή, τη
μετεκλογική στιγμή, η απαξίωση, ή μάλλον το φτύσιμο προς τους
επαγγελματίες πολιτικούς –όπως αποδεικνύεται- της πεντάρας, και πως
αυτοί αντιδρούν σε αυτή (την απαξίωση); Δεν είναι «κάπως» ένα ζητούμενο;
Στο πανόραμα της αήττητης ευτέλειας δεν
θα μπορούσε να συμπεριληφθεί η αναξιοπρεπής στάση των αρχηγών των δύο
δεξιών κομμάτων της εξουσίας να αγνοούν επιδεικτικά τη σαφέστατη,
συντριπτική λαϊκή αποδοκιμασία και να συνεχίζουν απτοήτως πρόθυμοι να…
κυβερνήσουν, επικαλούμενοι τη «σωτηρία της πατρίδας». Που βρίσκονται, τα
έντιμα κομματικά στελέχη τους, γιατί δεν θέτουν το θέμα, αν δηλαδή
είναι έντιμα. Αυτό κι αν είναι ζητούμενο.
Πως ανέχεται η Εντιμότητά τους, στη παρούσα συγκυρία, έναν τέτοιο καλπονοθευτικό νόμο;
Σε τι ποσοστό από την συνολική πτώση των
δύο μεγάλων δεξιών κομμάτων εξουσίας (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ) ανέρχεται αποκλειστικά
και μόνο από τη διαφαινόμενη αδυναμία των, να διορίσουν κι άλλους στο
μέλλον; Ίσως κάποιοι ψηφοφόροι, δεν έχουν πια λόγο να τους ψηφίσουν
εφόσον νιώθουν στο πετσί τους την αφαίρεση της «αξιοπρεπέστατης»
ιδιότητας του… Πελάτη. Αυτό δεν είναι ένα (ακόμη) «κάπως» ζητούμενο;
Πόσο συζητήθηκε το τερατώδες ποσοστό της
ανεργίας, από τους πολιτικούς αναλυτές στα κανάλια, πως παραμερίζεται
αβίαστα το γεγονός ότι ένας περίπου στους τέσσερεις συνανθρώπους μας
βρίσκεται σήμερα χωρίς δουλειά. Ποιοι από τους «μνημονιακούς» έδωσε με
στοιχεία μία προοπτική και… Ποιοι από τους «αντιμνημονιακούς»
παραδέχθηκε ότι η κατάργηση ορισμένων «αόρατων» ζημιογόνων ΔΕΚΟ που το
προσωπικό τους αποτελείται από αποκλειστικά παράνομα διορισμένους
μέσω ρουσφετιών, πρέπει να κλείσουν. Ποιος μίλησε για την αφαίμαξη του
κρατικού προϋπολογισμού από τις εκατοντάδες ανύπαρκτες ουσιαστικά, σε
κοινωνική προσφορά, ΜΚΟ; Τι από τα παραπάνω συζητήθηκε/τέθηκε ουσιαστικά
στα προεκλογικά φώτα της ράμπας. Ουσιαστικά τίποτα.
Έξοχο δείγμα ευτέλειας και καιροσκοπισμού: «Για
να καταλάβετε δηλαδή το μικροσκοπικό μέγεθος της πολιτικής ελίτ που
μέχρι πρότινος διαχειριζόταν τη μοίρα αυτού του τόπου. Η περίπτωση της
«ΝΔ» η πιο εκκωφαντική των τελευταίων είκοσι ετών. Μιλάμε για
καιροσκοπισμό επικών διαστάσεων. Η ηγετική της ομάδα από κωλοτούμπα σε
κωλοτούμπα. Στριφογυρίζει γύρω από τον άξονα της σαν τρελό τετράποδο που
θέλει να δαγκώσει την ουρά του. Πρώτα η αντιμνημονιακή στρατηγική.
Κάπως έτσι έφτιαξε, σινιάρισε και έστρωσε το χαλί στον Πάνο Καμμένο.
Επειτα με το μνημόνιο για τη σωτηρία της χώρας. Κοντά σε όλα αυτά να
πάει σε εκλογές για να κερδίσει την πρώτη θέση. Επειτα να ωρύεται για
την αυτοδυναμία και να απορρίπτει κάθε ιδέα μετεκλογικής συνεργασίας.
Και τώρα που έφαγε τόσες κατραπακιές, όσες οι ψήφοι που λάκισαν προς
άλλες κατευθύνσεις, νέα κωλοτούμπα. Πάλι για τη σωτηρία του τόπου. Να
σχηματιστεί κυβέρνηση συνεργασίας. Στηρίζει ακόμα και Τσίπρα. » [Δανίκας «Το Βήμα 9.5.12»]
Παρόμοιος συλλογισμός: «Το
ελληνικό μοντέλο με το υπερτροφικό κράτος και την πενιχρή
ανταγωνιστικότητα έχει καταρρεύσει. Ενώ ο νέος κύκλος επώδυνων μέτρων,
που έχουν δρομολογηθεί με το νέο Μνημόνιο, ακυρώνει κάθε προσπάθεια απ’
όπου και αν αυτή προέρχεται. Σε μια εξαρθρωμένη χώρα κι ένα απαξιωμένο
πολιτικό σύστημα, το οποίο με την ψυχή στα δόντια παλεύει να υπάρξει υπό
επιτροπεία, η κοινωνία γίνεται όλο και πιο φτωχή, όλο και πιο καχύποπτη
για το μέλλον της, που ταυτίζεται από τους παρηκμασμένους πολιτικούς
υποκριτικά το μέλλον πίσω από το ευρώ. […] Και καλά, μεν, ο εξουσιομανής Βενιζέλος δεν πτοείται με τίποτε. Αλλά, δυστυχώς, και ο Αντώνης Σαμαράς έχει «σαλτάρει…». [Ζ.Ζήκου «Καθημερινή» -σήμερα]
Πόσο αφύσικη μπορεί να θεωρηθεί, μέσα σε αυτό το ειδυλλιακό πανόραμα, η παρουσία της Χρυσής Πορδής;
Ακόμη και σήμερα. Τώρα. Ο κ. Βενιζέλος παραμένει αμετανόητος.
Προσέξτε:
«Ο λαός τιμώρησε το ΠΑΣΟΚ, γιατί το θεώρησε υπεύθυνο για τις επιπτώσεις της κρίσης,
χωρίς να διαχωρίσει αυτούς που είχαν την κύρια ευθύνη έως το 2009 και
αυτούς που ταυτίστηκαν με τη δύσκολη φάση της διαχείρισης της κρίσης,
είπε ο Βαγγέλης Βενιζέλος μιλώντας σήμερα στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του
ΠΑΣΟΚ, λίγο πριν παραλάβει από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας τη
διερευνητική εντολή για τον σχηματισμό κυβέρνησης συνεργασίας.»
Ο Λαός λοιπόν «θεώρησε» το ΠΑΣΟΚ υπεύθυνο, αντί ενός έντιμου «Ο λαός μας τιμώρησε, διότι είμαστε υπεύθυνοι, ή συν-υπεύθυνοι.»
Αδιόρθωτοι!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου