Μηνύματα προς όλους

Tου Αλεξη Παπαχελα

Αν κάποιος μπορούσε να εγγυηθεί ότι η χώρα δεν θα πάθαινε μια μεγάλη καταστροφή, θα έλεγα πως το υγιέστερο σενάριο θα ήταν να αναδειχθεί σήμερα από τις κάλπες μια αμιγώς αντιμνημονιακή συμμαχική κυβέρνηση. Να τα δοκιμάσουμε όλα όσα έχουμε συνηθίσει να προβάλλονται στον δημόσιο διάλογο της χώρας έτσι τσάμπα και χωρίς ουσιαστικό αντίλογο. Να δούμε π. χ. αν μπορούμε να τραβήξουμε μια επαναδιαπραγμάτευση στα άκρα, να χρεοκοπήσουμε σε όλο το επίσημο χρέος παραμένοντας μέλος της Ε. Ε. Να τεστάρουμε αν αντέχει η ελληνική κοινωνία να μείνει χωρίς δόσεις από την τρόικα και χωρίς το κράτος να μπορεί να πληρώσει μισθούς και συντάξεις. Να δούμε αν τελικά το μοντέλο της Αργεντινής είναι τόσο εξαιρετικό που αξίζει να το ακολουθήσουμε και στην Ελλάδα. Να διαπιστώσουμε αν υπάρχει και με τι θα μοιάζει η Ελλάδα ως δορυφόρος της Μόσχας ή κάποιας άλλης ακαθόριστης υπερδύναμης που θα θέλει να πληρώνει τα ελλείμματά μας από την τσέπη της. Και βεβαίως να δούμε στην πράξη αν η δραχμή είναι ο παράδεισος ή η κόλαση... Δεν είναι, βεβαίως, ώρα για αστεία. Η Ελλάδα δεν μπορεί να κινδυνεύσει να μετατραπεί σε μια απομονωμένη Βενεζουέλα, μια φτωχή, αδύναμη χώρα που θα μείνει ξέμπαρκη εν μέσω ενός ευρωπαϊκού τσουνάμι. Εχουμε μια Τουρκία ανατολικά μας και μια γειτονιά με πολλά προβλήματα γύρω μας. Ο ελληνικός λαός είναι πια ένας ευρωπαϊκός λαός, με δεδομένα στάνταρ και σοβαρές προσδοκίες για τα παιδιά του. Δεν νομίζω, άλλωστε, ότι θα βρείτε πολλούς Ελληνες που ονειρεύονται μια Ελλάδα που θα επαναλάβει το πείραμα των σοβιέτ. Οχι. Η ψήφος στον κ. Τσίπρα, στον κ. Καμμένο, στη Χρυσή Αυγή δεν είναι ψήφος για κάποιο εναλλακτικό όραμα, που η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων ξέρει καλά ότι δεν υπάρχει πουθενά. Είναι ψήφος οργής για το πολιτικό σύστημα. Και είναι ψήφος-αποτέλεσμα του βομβαρδισμού παράνοιας, υπερβολής και θεωριών συνωμοσίας που υπέστη ο μέσος πολίτης από μια μεγάλη μερίδα μέσων ενημέρωσης. Το κακό είναι πως απέναντι στον λαϊκισμό και το μίσος δεν στάθηκαν με επάρκεια και σοβαρότητα οι δυνάμεις ευθύνης της χώρας. Δεν περιμέναμε πολλά ασφαλώς από ένα πολιτικό, μιντιακό σύστημα που έχει ζήσει για χρόνια μέσα στη διαπλοκή, τον νεοπλουτισμό, την προώθηση συγγενών και φίλων. Πότε λειτούργησαν με όραμα και αυτοπεποίθηση οι δυνάμεις εκείνες που υποτίθεται ότι έχουν την ευθύνη να αναλαμβάνουν το κόστος και να πηγαίνουν τη χώρα πιο μπροστά από εκεί που την πάει ο μέσος όρος; Πού να βρεθούν ο Ελευθέριος Βενιζέλος ή ο Κωνσταντίνος Καραμανλής μέσα σε αυτόν τον πολτό της μετριότητας, του αλληλογλειψίματος και της αλληλοσυγκάλυψης; Αυτή είναι η μεγάλη τραγωδία του τόπου. Δεν υπάρχει τίποτα καινούργιο, χαρισματικό από την πλευρά της δημιουργίας και της αναγέννησης. Αντιθέτως, τους σημερινούς νέους τους ελκύει η κουλτούρα της άλογης διαμαρτυρίας, ακόμη και του χουλιγκανισμού, είτε δεξιού είτε αριστερού. Αν οι φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις δεν σοβαρευτούν και δεν αναγεννηθούν, η πορεία προς τη δραχμή και μια μεγάλη εθνική ήττα και καταστροφή θα είναι ραγδαία και ανεξέλεγκτη. Αν, δηλαδή, σχηματισθεί αύριο το πρωί μια αδύναμη κυβέρνηση μετριοτήτων απλώς και μόνο για να προστατευθούν τα συμφέροντα και οι ανασφάλειες των διαφόρων πολιτικών ηγετών που θα καθίσουν στο ίδιο τραπέζι, οι επόμενες εκλογές θα εξαϋλώσουν το σημερινό πολιτικό σύστημα. Το πρόβλημα είναι ότι μαζί θα συμπαρασύρουν και όλους εμάς, τη χώρα, τα παιδιά μας, αυτά που έφτιαξαν με πολύ κόπο και ιδρώτα και μας παρέδωσαν οι γονείς μας. Για ό, τι βγάλουν οι κάλπες σήμερα, πάντως, κανείς δεν θα έχει το δικαίωμα να μιλάει για... λάθος του λαού. Το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης φέρουν όλοι όσοι είχαν από τη θέση τους στην πολιτική, την κοινωνία, τα πανεπιστήμια, τη δικαιοσύνη, την εκκλησία, παντού, την υποχρέωση της διακυβέρνησης του τόπου και απέτυχαν οικτρά στη διαχείρισή της. Αν δεν ξυπνήσουν και σήμερα από τον λήθαργο του μικρόκοσμου των δημοσίων σχέσεων, της ελαφρότητας και του νεοπλουτισμού, οι αντοχές της χώρας θα δοκιμασθούν σκληρά· πολύ σκληρά.