Από τον Δημήτρη Μπουραντά
Η διακοπή της ελεύθερης πτώσης και η έξοδος της χώρας από την οδυνηρή και βαθειά οικονομική πολιτική, κοινωνική και εθνική κρίση, προϋποθέτει μια αποτελεσματική διακυβέρνηση και ένα κράτος αντάξιο των περιστάσεων. Από την «επανίδρυση του κράτους» της ΝΔ το 2004, φθάσαμε στην «μεταρρύθμιση» της συγκυβέρνησης και δυστυχώς τα μέχρι τώρα γεγονότα επαληθεύουν τη Γαλλική ρήση «όσο αυτά αλλάζουν τόσο μένουν τα ίδια»
http://www.kourdistoportocali.com/articles/12951.htm
Αντί για ένα ευέλικτο και αποτελεσματικό σχήμα διακυβέρνησης που να στελεχώνεται με ό,τι καλλίτερο διαθέτει η χώρα και ο Ελληνισμός σε εμπειρία και ικανότητα μάνατζμεντ, ηγεσίας, σχεδιασμού και υλοποίησης αλλαγών ευρείας κλίμακας, έχουμε ένα πολύπλοκο και πολυάριθμο μηχανισμό που αποτελείται από 40 περίπου υπουργούς και Υφυπουργούς, αλλά τόσα στελέχη του Μαξίμου που εμπλέκονται στο κυβερνητικό έργο, 60 περίπου γενικούς και ειδικούς γραμματείς και εκατοντάδες συμβούλους. Όλοι εκλεκτοί και έμπιστοι των τριών αρχηγών και των κομμάτων (αρκετοί πρώην βουλευτές και πολιτευτές) όπως ακριβώς συνέβαινε μέχρι τώρα. Για παράδειγμα, μόνο στο Υπουργείο Ανάπτυξης και Υποδομών (που δεν περιλαμβάνει την αγροτική οικονομία, τον τουρισμό και τη Ναυτιλία, δηλαδή, τους πιο σημαντικούς για την ανάπτυξη τομείς) έχουμε 4 υπουργούς – υφυπουργούς,, 12 Γενικούς και Ειδικούς Γραμματείς και ασφαλώς μερικές δεκάδες συμβούλων. Επίσης, για παράδειγμα, αντί για Υπουργό Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης, να επιλέξουν ένα άτομο με πολύχρονη εμπειρία στο Μάνατζμεντ και με αποδεδειγμένα αποτελέσματα στο σχεδιασμό και στην υλοποίηση αλλαγών, έχουμε ένα σεβάσμιο, από άποψη ηλικίας και επιστήμης, συνταγματολόγο, λες και το καθήκον του είναι να κάνει προτάσεις για την αλλαγή τους συντάγματος.
Αντί η κυβέρνηση να αντιμετωπίσει τις άμεσες ανάγκες της κοινωνίας όπως η φοροδιαφυγή, εισφοροδιαφυγή, δασμοδιαφυγή, διαφθορά, ρευστότητα της αγοράς, εγκληματικότητα, φτώχια, ανεργία και ανάπτυξη μέσα από έκτακτες δομές και μηχανισμούς, προσπαθεί ν’ αντιμετωπίσει τον πόλεμο μέσα από το ανίκανο να ανταποκριθεί, ακόμη και εν καιρώ ειρήνης, κράτος, την υφιστάμενη γραφειοκρατία και πολυνομία.
Αντί να παρουσιάσει μέτρα άμεσης εφαρμογής για τις προηγούμενες έκτακτες ανάγκες δημιουργεί συμβούλια και επιτροπές και προετοιμάζει νόμους, λες και δεν γνωρίζει ότι οι κοινωνίες δεν αλλάζουν με νόμους και διατάγματα.
Αντί να παρουσιάσει ένα συνολικό και συνεκτικό σχέδιο ουσιαστικής και ριζικής μεταρρύθμισης του κράτους που να προβλέπει βαθιές και ταυτόχρονες αλλαγές σε όλους τους τομείς (Δημόσια Διοίκηση, ΤΑ, Δικαιοσύνη, κλπ) και σε όλες τις θεμελιώδεις παραμέτρους που προσδιορίζουν την αποτελεσματικότητα του (δομές, γραφειοκρατία, διαδικασίες, τεχνολογία, κουλτούρα, άνθρωποι, μάνατζμεντ, συστήματα προγραμματισμού, ελέγχου και μέτρησης των αποτελεσμάτων) επιχειρεί οριακές ασυντόνιστες επιμέρους αλλαγές όπως η μείωση κάποιων προκλητικών δαπανών, η συγχώνευση κάποιων άχρηστων οργανισμών, νέα οργανογράμματα και συστήματα αξιολόγησης των εργαζομένων που πολλές φορές είχαν γίνει στον παρελθόν χωρίς να έχουν κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα. Αντί να κάνει άμεσα τη ριζική ανακατανομή του ανθρωπίνου δυναμικού και να ενισχύσει ουσιαστικά τις υπηρεσίες που έχουν την ευθύνη των πιο κρίσιμων προβλημάτων (π.χ φοροεισπρακτικούς μηχανισμούς, αστυνομία,) περιορίζεται σε κάποιες περιορισμένες μετατάξεις.
Αντί, να κερδίσει την εμπιστοσύνη, να εμπνεύσει με όραμα και να κινητοποιήσει όσους περισσότερους από τους εργαζόμενους του δημόσιου τομέα να δώσουν τον καλλίτερο τους εαυτό για την εθνική προσπάθεια, μειώνει την αυτοεκτίμησή τους, τους απογοητεύει και προσπαθεί να τους χειραγωγήσει μέσω του φόβου.
Αντί, να απαιτήσει από την Ευρωπαϊκή Ένωση συγκεκριμένη τεχνογνωσία, συγκεκριμένες και εφαρμόσιμες βέλτιστες πρακτικές, μεθόδους και εργαλεία για άμεση εφαρμογή και ουσιαστικά αποτελέσματα, αποδέχεται τα υφεσιακά και κοινωνικά άδικα μέτρα και ζητά την επιμήκυνσή τους.
Εν κατακλείδι, «όσο αυτά αλλάζουν, τόσο μένουν τα ίδια», σε ό,τι αφορά το πολιτικό σύστημα, τη διακυβέρνηση και το κράτος. Έτσι, το μόνο που αλλάζει προς το χειρότερο είναι η θέση της χώρας που οδηγείται σταθερά προς την ολική οικονομική, κοινωνική και εθνική χρεοκοπία. Ευχόμαστε να διαψευσθούμε.
Η διακοπή της ελεύθερης πτώσης και η έξοδος της χώρας από την οδυνηρή και βαθειά οικονομική πολιτική, κοινωνική και εθνική κρίση, προϋποθέτει μια αποτελεσματική διακυβέρνηση και ένα κράτος αντάξιο των περιστάσεων. Από την «επανίδρυση του κράτους» της ΝΔ το 2004, φθάσαμε στην «μεταρρύθμιση» της συγκυβέρνησης και δυστυχώς τα μέχρι τώρα γεγονότα επαληθεύουν τη Γαλλική ρήση «όσο αυτά αλλάζουν τόσο μένουν τα ίδια»
http://www.kourdistoportocali.com/articles/12951.htm
Αντί για ένα ευέλικτο και αποτελεσματικό σχήμα διακυβέρνησης που να στελεχώνεται με ό,τι καλλίτερο διαθέτει η χώρα και ο Ελληνισμός σε εμπειρία και ικανότητα μάνατζμεντ, ηγεσίας, σχεδιασμού και υλοποίησης αλλαγών ευρείας κλίμακας, έχουμε ένα πολύπλοκο και πολυάριθμο μηχανισμό που αποτελείται από 40 περίπου υπουργούς και Υφυπουργούς, αλλά τόσα στελέχη του Μαξίμου που εμπλέκονται στο κυβερνητικό έργο, 60 περίπου γενικούς και ειδικούς γραμματείς και εκατοντάδες συμβούλους. Όλοι εκλεκτοί και έμπιστοι των τριών αρχηγών και των κομμάτων (αρκετοί πρώην βουλευτές και πολιτευτές) όπως ακριβώς συνέβαινε μέχρι τώρα. Για παράδειγμα, μόνο στο Υπουργείο Ανάπτυξης και Υποδομών (που δεν περιλαμβάνει την αγροτική οικονομία, τον τουρισμό και τη Ναυτιλία, δηλαδή, τους πιο σημαντικούς για την ανάπτυξη τομείς) έχουμε 4 υπουργούς – υφυπουργούς,, 12 Γενικούς και Ειδικούς Γραμματείς και ασφαλώς μερικές δεκάδες συμβούλων. Επίσης, για παράδειγμα, αντί για Υπουργό Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης, να επιλέξουν ένα άτομο με πολύχρονη εμπειρία στο Μάνατζμεντ και με αποδεδειγμένα αποτελέσματα στο σχεδιασμό και στην υλοποίηση αλλαγών, έχουμε ένα σεβάσμιο, από άποψη ηλικίας και επιστήμης, συνταγματολόγο, λες και το καθήκον του είναι να κάνει προτάσεις για την αλλαγή τους συντάγματος.
Αντί η κυβέρνηση να αντιμετωπίσει τις άμεσες ανάγκες της κοινωνίας όπως η φοροδιαφυγή, εισφοροδιαφυγή, δασμοδιαφυγή, διαφθορά, ρευστότητα της αγοράς, εγκληματικότητα, φτώχια, ανεργία και ανάπτυξη μέσα από έκτακτες δομές και μηχανισμούς, προσπαθεί ν’ αντιμετωπίσει τον πόλεμο μέσα από το ανίκανο να ανταποκριθεί, ακόμη και εν καιρώ ειρήνης, κράτος, την υφιστάμενη γραφειοκρατία και πολυνομία.
Αντί να παρουσιάσει μέτρα άμεσης εφαρμογής για τις προηγούμενες έκτακτες ανάγκες δημιουργεί συμβούλια και επιτροπές και προετοιμάζει νόμους, λες και δεν γνωρίζει ότι οι κοινωνίες δεν αλλάζουν με νόμους και διατάγματα.
Αντί να παρουσιάσει ένα συνολικό και συνεκτικό σχέδιο ουσιαστικής και ριζικής μεταρρύθμισης του κράτους που να προβλέπει βαθιές και ταυτόχρονες αλλαγές σε όλους τους τομείς (Δημόσια Διοίκηση, ΤΑ, Δικαιοσύνη, κλπ) και σε όλες τις θεμελιώδεις παραμέτρους που προσδιορίζουν την αποτελεσματικότητα του (δομές, γραφειοκρατία, διαδικασίες, τεχνολογία, κουλτούρα, άνθρωποι, μάνατζμεντ, συστήματα προγραμματισμού, ελέγχου και μέτρησης των αποτελεσμάτων) επιχειρεί οριακές ασυντόνιστες επιμέρους αλλαγές όπως η μείωση κάποιων προκλητικών δαπανών, η συγχώνευση κάποιων άχρηστων οργανισμών, νέα οργανογράμματα και συστήματα αξιολόγησης των εργαζομένων που πολλές φορές είχαν γίνει στον παρελθόν χωρίς να έχουν κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα. Αντί να κάνει άμεσα τη ριζική ανακατανομή του ανθρωπίνου δυναμικού και να ενισχύσει ουσιαστικά τις υπηρεσίες που έχουν την ευθύνη των πιο κρίσιμων προβλημάτων (π.χ φοροεισπρακτικούς μηχανισμούς, αστυνομία,) περιορίζεται σε κάποιες περιορισμένες μετατάξεις.
Αντί, να κερδίσει την εμπιστοσύνη, να εμπνεύσει με όραμα και να κινητοποιήσει όσους περισσότερους από τους εργαζόμενους του δημόσιου τομέα να δώσουν τον καλλίτερο τους εαυτό για την εθνική προσπάθεια, μειώνει την αυτοεκτίμησή τους, τους απογοητεύει και προσπαθεί να τους χειραγωγήσει μέσω του φόβου.
Αντί, να απαιτήσει από την Ευρωπαϊκή Ένωση συγκεκριμένη τεχνογνωσία, συγκεκριμένες και εφαρμόσιμες βέλτιστες πρακτικές, μεθόδους και εργαλεία για άμεση εφαρμογή και ουσιαστικά αποτελέσματα, αποδέχεται τα υφεσιακά και κοινωνικά άδικα μέτρα και ζητά την επιμήκυνσή τους.
Εν κατακλείδι, «όσο αυτά αλλάζουν, τόσο μένουν τα ίδια», σε ό,τι αφορά το πολιτικό σύστημα, τη διακυβέρνηση και το κράτος. Έτσι, το μόνο που αλλάζει προς το χειρότερο είναι η θέση της χώρας που οδηγείται σταθερά προς την ολική οικονομική, κοινωνική και εθνική χρεοκοπία. Ευχόμαστε να διαψευσθούμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου