1) Η Μέρκελ κινδυνεύει να δικαιωθεί...
Στο χώρο της μόδας ό,τι φορεθεί στη Νέα Υόρκη ή το Λονδίνο, αμέσως «διακτινίζεται» στα τέσσερα σημεία του πλανήτη και γίνεται συρμός της εποχής. Το ίδιο συμβαίνει με τα ριάλιτι και τις περισσότερες δραστηριότητες της καθημερινότητας...
Δεν πιστεύω πως συμβαίνει κάτι διαφορετικό με τις οικονομικές δοξασίες που επικρατούν κατά καιρούς σε κύκλους ειδικών και μη ειδικών με συνέπεια να αναπαράγονται «εκκωφαντικά» από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, που είναι πάντα συντονισμένα να εκπέμπουν τις μελωδίες που θέλει να ακούσει το κοινό τους...
Σύμπας ο πλανήτης λοιπόν οικτίρει τη φράου Μέρκελ που επιμένει στη λιτότητα και δεν ανοίγει το «πουγκί» των Γερμανών να ξεπεραστεί η κρίση μέσω της ανάπτυξης.
Η πηγή της ανεργίας
Πριν μερικά χρόνια σε μια συνέντευξη, Έλληνας βιομήχανος με παραγωγική μονάδα κατά 99% εξαγωγική, προβληματιζόταν για μια επένδυση που ήθελε να κάνει σε μια νέα μονάδα προκειμένου να διπλασιάσει την παραγωγή... Δεν την έκανε τελικά γιατί το ρίσκο ήταν μεγάλο καθώς η ανελαστική εργατική νομοθεσία θα τον άφηνε έκθετο με διπλάσιο προσωπικό λόγω ποσοστώσεων στις απολύσεις, στην περίπτωση που η δεύτερη μονάδα δεν θα πήγαινε όσο καλά ήλπιζε... Δεν έκανε την επένδυση, δεν αύξησε το προσωπικό, δεν ρίσκαρε να βάλει σε κίνδυνο και την πρώτη μονάδα...
Τα εργασιακά που επιβάλει η τρόικα φαίνονται σκληρά για κάποιον που δεν καταλαβαίνει από οικονομικά του επιχειρείν... Αλλά απηχούν μιαν προσαρμογή στην πραγματικότητα που θα γίνει, είτε με τρόικα, είτε χωρίς τρόικα, είτε με δραχμή, είτε με ευρώ, είτε με κουρκουμπίνια, είτε με ΣΥΡΙΖΑ, είτε με ΧΑ... Η πραγματικότητα της οικονομίας μοιάζει με το νόμο της βαρύτητας, ισχύει σε όλο τον πλανήτη, είτε κόκκινα, φοράει κάποιος, είτε μαύρα, είτε γαλάζια, παντού έχει το ίδιο βάρος...
Παρακολουθώ πολλά χρόνια το διεθνή οικονομικό τύπο και δη το γερμανικό. Πριν δεκαπέντε χρόνια θυμάμαι επί μήνες στο Wirtschafts Woche αναλύσεις και συγκρίσεις του γερμανικού και αμερικανικού μοντέλου. Στη Γερμανία υπήρχε τότε μεγαλύτερη ρύθμιση στις εργασιακές σχέσεις και το αποτέλεσμα ήταν να παρουσιάζει, σε σχέση με την αγορά εργασίας των ΗΠΑ μεγαλύτερη μακροπρόθεσμη ανεργία.
Στις ΗΠΑ δηλ. κάποιος έχανε τη δουλειά πιο εύκολα αλλά μετά από δώδεκα μήνες κατά μέσο όρο έβρισκε άλλη. Στην Γερμανία την έχανε δύσκολα, αλλά χρειαζόταν μερικά χρόνια για βρει νέα θέση εργασίας...
Η Γερμανία την περασμένη δεκαετία μεταξύ άλλων βελτίωσε αυτή την κατάσταση και σήμερα μάλλον δρέπει τους καρπούς αυτών των αλλαγών.
Για την Ελλάδα ισχύει με μεγαλύτερη ένταση αυτό που ήθελε να πει Ιταλός επιχειρηματίας πρόσφατα και το οποίο διάβασα σε μια εφημερίδα. «Έχουμε φτάσει στο σημείο να είναι πιο εύκολο να χωρίσω τη γυναίκα μου παρά να απολύσω την γραμματέα μου...».
Στην Ελλάδα όμως που έχει να πατήσει παραγωγική επένδυση από την εποχή του Παπάγου και του Τομ Πάπας αυτά μοιάζουν «κινέζικα». Καθώς όμως τα δανεικά τελείωσαν τώρα θα ανακαλύψουμε πάλι τους κανόνες της παραγωγικής οικονομικής δραστηριότητας...
Σε οριακή κατάσταση οι ΗΠΑ...
Όπως γράφω στην αρχή του σημερινού άρθρου, ο συρμός αυτή την εποχή μιλάει καθημερινά για την εμμονή της Μέρκελ στην δημοσιονομική πειθαρχία και τις μεταρρυθμίσεις στα εργασιακά. Κανοναρχούντων των ακροδεξιών και ακροαριστερών που μιλάνε για κατοχή της χώρας ή βουλγαροποιησή της. Μάλλον δεν πρέπει να είναι διόλου τυχαίο που τα «εγγόνια» του Χίτλερ μιλάνε για κατοχή της Ελλάδας και τα εγγόνια του Στάλιν για βουλγαροποίηση... Καθώς ο δολοφόνος γυρίζει πάντα στα μοτίβα των εγκλημάτων του.
Είναι πολύ πιθανό το διεθνές δόγμα: «τυπώστε χρήμα» για να βγούμε από την κρίση που τόσο μας έχει ταλαιπωρήσει στην Ελλάδα, όπου όσο χρήμα και να πέσει θα δημιουργήσει θέσεις εργασίας στην Γερμανία και την Κίνα και χρέος στην Ελλάδα, σε λίγο καιρό θα αλλάξει... και η φράου Μέρκελ θα δικαιωθεί.
Το γράφω αυτό παρατηρώντας το αδιέξοδο στο οποίο βυθίζονται οι ΗΠΑ, όπου η προεδρία Ομπάμα έχει επιλέξει αυτή την πολιτική επιθετικά και από εκεί αναπαράγεται σε όλο τον κόσμο η βεβαιότητα πως η εκτύπωση φρέσκου χρήματος αποτελεί την μοναδική και απεριόριστη διέξοδο.
Για όσα χρόνια εφαρμόζεται η συγκεκριμένη πολιτική στην οικονομία των ΗΠΑ βλέπουμε «χλωμή» ανάπτυξη και ακόμη «χλωμότερη» δημιουργία νέων θέσεων εργασίας... Η μεγαλύτερη «επιτυχία» της ασκούμενης οικονομικής πολιτικής των ΗΠΑ ήταν η δημιουργία πληθωρισμού στην Κίνα.
Οι ΗΠΑ είναι θέμα χρόνου να χρειαστούν να αλλάξουν οικονομική πολιτική με αύξηση της δημοσιονομικής πειθαρχίας. Αυτή τη στιγμή οι δημόσιες δαπάνες αντιπροσωπεύουν το 24% του ΑΕΠ και τα δημόσια έσοδα το 17% του ΑΕΠ. Η διαφορά δημιουργεί ένα τρισ. δολάριο το χρόνο έλλειμμα.
Αν το 2020 τα επιτόκια με τα οποία δανείζεται το κράτος ανέβουν από το 2% στο 3% το ποσοστό των φορολογικών εσόδων που θα πηγαίνει για την εξυπηρέτηση του χρέους θα φτάσει στο 20% από 9% που είναι σήμερα...
Είναι θέμα χρόνου να αλλάξει το δόγμα καθώς οι Αμερικάνοι είτε δημοκρατικοί, είτε ρεπουμπλικάνοι είναι περισσότερο πραγματιστές παρά προσκολλημένοι σε οικονομικά δόγματα. Τότε τα μέσα ενημέρωσης θα ανακαλύψουν τους νομπελίστες που λένε τα αντίστροφα από αυτά που ακούγονται σήμερα να προβάλουν με αναλογία 80 προς 20...
Εξάλλου στατιστικά η ιστορία των κρίσεων διδάσκει πως οι περισσότερες αντιμετωπίστηκαν με δημοσιονομική πειθαρχία.
Βλέπε: Η λιτότητα το πιο συνηθισμένο φάρμακο εξόδου από την κρίση...
2) Μετά αρχίζουν τα δύσκολα...
Η αγορά περιμένει την ψηφοφορία τις επόμενες μέρες στη Βουλή. Επί της ουσίας με την μέχρι τώρα πορεία έχει προεξοφλήσει το θετικό σενάριο.
Θα ήταν περισσότερο πιθανή μια διορθωτική κίνηση αν η αγορά λειτουργούσε και δεν εξαρτιόταν από τις προθέσεις μιας ευάριθμης ομάδα ιδιωτών και θεσμικών.
Παρ’ όλα αυτά τα δυνατά χέρια συχνά δημιουργούν ρεαλιστικές απεικονίσεις διακυμάνσεων...
Εκτός αυτών, αν αποφύγουμε κάποιο ατύχημα εντός ή εκτός η αγορά αυτή φαίνεται να έχει δυνατότητα να κινηθεί υψηλότερα στο επόμενο δωδεκάμηνο. Μετά αρχίζουν τα δύσκολα...
http://www.capital.gr/stoupas/Article.aspx?id=1649819
Στο χώρο της μόδας ό,τι φορεθεί στη Νέα Υόρκη ή το Λονδίνο, αμέσως «διακτινίζεται» στα τέσσερα σημεία του πλανήτη και γίνεται συρμός της εποχής. Το ίδιο συμβαίνει με τα ριάλιτι και τις περισσότερες δραστηριότητες της καθημερινότητας...
Δεν πιστεύω πως συμβαίνει κάτι διαφορετικό με τις οικονομικές δοξασίες που επικρατούν κατά καιρούς σε κύκλους ειδικών και μη ειδικών με συνέπεια να αναπαράγονται «εκκωφαντικά» από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, που είναι πάντα συντονισμένα να εκπέμπουν τις μελωδίες που θέλει να ακούσει το κοινό τους...
Σύμπας ο πλανήτης λοιπόν οικτίρει τη φράου Μέρκελ που επιμένει στη λιτότητα και δεν ανοίγει το «πουγκί» των Γερμανών να ξεπεραστεί η κρίση μέσω της ανάπτυξης.
Η πηγή της ανεργίας
Πριν μερικά χρόνια σε μια συνέντευξη, Έλληνας βιομήχανος με παραγωγική μονάδα κατά 99% εξαγωγική, προβληματιζόταν για μια επένδυση που ήθελε να κάνει σε μια νέα μονάδα προκειμένου να διπλασιάσει την παραγωγή... Δεν την έκανε τελικά γιατί το ρίσκο ήταν μεγάλο καθώς η ανελαστική εργατική νομοθεσία θα τον άφηνε έκθετο με διπλάσιο προσωπικό λόγω ποσοστώσεων στις απολύσεις, στην περίπτωση που η δεύτερη μονάδα δεν θα πήγαινε όσο καλά ήλπιζε... Δεν έκανε την επένδυση, δεν αύξησε το προσωπικό, δεν ρίσκαρε να βάλει σε κίνδυνο και την πρώτη μονάδα...
Τα εργασιακά που επιβάλει η τρόικα φαίνονται σκληρά για κάποιον που δεν καταλαβαίνει από οικονομικά του επιχειρείν... Αλλά απηχούν μιαν προσαρμογή στην πραγματικότητα που θα γίνει, είτε με τρόικα, είτε χωρίς τρόικα, είτε με δραχμή, είτε με ευρώ, είτε με κουρκουμπίνια, είτε με ΣΥΡΙΖΑ, είτε με ΧΑ... Η πραγματικότητα της οικονομίας μοιάζει με το νόμο της βαρύτητας, ισχύει σε όλο τον πλανήτη, είτε κόκκινα, φοράει κάποιος, είτε μαύρα, είτε γαλάζια, παντού έχει το ίδιο βάρος...
Παρακολουθώ πολλά χρόνια το διεθνή οικονομικό τύπο και δη το γερμανικό. Πριν δεκαπέντε χρόνια θυμάμαι επί μήνες στο Wirtschafts Woche αναλύσεις και συγκρίσεις του γερμανικού και αμερικανικού μοντέλου. Στη Γερμανία υπήρχε τότε μεγαλύτερη ρύθμιση στις εργασιακές σχέσεις και το αποτέλεσμα ήταν να παρουσιάζει, σε σχέση με την αγορά εργασίας των ΗΠΑ μεγαλύτερη μακροπρόθεσμη ανεργία.
Στις ΗΠΑ δηλ. κάποιος έχανε τη δουλειά πιο εύκολα αλλά μετά από δώδεκα μήνες κατά μέσο όρο έβρισκε άλλη. Στην Γερμανία την έχανε δύσκολα, αλλά χρειαζόταν μερικά χρόνια για βρει νέα θέση εργασίας...
Η Γερμανία την περασμένη δεκαετία μεταξύ άλλων βελτίωσε αυτή την κατάσταση και σήμερα μάλλον δρέπει τους καρπούς αυτών των αλλαγών.
Για την Ελλάδα ισχύει με μεγαλύτερη ένταση αυτό που ήθελε να πει Ιταλός επιχειρηματίας πρόσφατα και το οποίο διάβασα σε μια εφημερίδα. «Έχουμε φτάσει στο σημείο να είναι πιο εύκολο να χωρίσω τη γυναίκα μου παρά να απολύσω την γραμματέα μου...».
Στην Ελλάδα όμως που έχει να πατήσει παραγωγική επένδυση από την εποχή του Παπάγου και του Τομ Πάπας αυτά μοιάζουν «κινέζικα». Καθώς όμως τα δανεικά τελείωσαν τώρα θα ανακαλύψουμε πάλι τους κανόνες της παραγωγικής οικονομικής δραστηριότητας...
Σε οριακή κατάσταση οι ΗΠΑ...
Όπως γράφω στην αρχή του σημερινού άρθρου, ο συρμός αυτή την εποχή μιλάει καθημερινά για την εμμονή της Μέρκελ στην δημοσιονομική πειθαρχία και τις μεταρρυθμίσεις στα εργασιακά. Κανοναρχούντων των ακροδεξιών και ακροαριστερών που μιλάνε για κατοχή της χώρας ή βουλγαροποιησή της. Μάλλον δεν πρέπει να είναι διόλου τυχαίο που τα «εγγόνια» του Χίτλερ μιλάνε για κατοχή της Ελλάδας και τα εγγόνια του Στάλιν για βουλγαροποίηση... Καθώς ο δολοφόνος γυρίζει πάντα στα μοτίβα των εγκλημάτων του.
Είναι πολύ πιθανό το διεθνές δόγμα: «τυπώστε χρήμα» για να βγούμε από την κρίση που τόσο μας έχει ταλαιπωρήσει στην Ελλάδα, όπου όσο χρήμα και να πέσει θα δημιουργήσει θέσεις εργασίας στην Γερμανία και την Κίνα και χρέος στην Ελλάδα, σε λίγο καιρό θα αλλάξει... και η φράου Μέρκελ θα δικαιωθεί.
Το γράφω αυτό παρατηρώντας το αδιέξοδο στο οποίο βυθίζονται οι ΗΠΑ, όπου η προεδρία Ομπάμα έχει επιλέξει αυτή την πολιτική επιθετικά και από εκεί αναπαράγεται σε όλο τον κόσμο η βεβαιότητα πως η εκτύπωση φρέσκου χρήματος αποτελεί την μοναδική και απεριόριστη διέξοδο.
Για όσα χρόνια εφαρμόζεται η συγκεκριμένη πολιτική στην οικονομία των ΗΠΑ βλέπουμε «χλωμή» ανάπτυξη και ακόμη «χλωμότερη» δημιουργία νέων θέσεων εργασίας... Η μεγαλύτερη «επιτυχία» της ασκούμενης οικονομικής πολιτικής των ΗΠΑ ήταν η δημιουργία πληθωρισμού στην Κίνα.
Οι ΗΠΑ είναι θέμα χρόνου να χρειαστούν να αλλάξουν οικονομική πολιτική με αύξηση της δημοσιονομικής πειθαρχίας. Αυτή τη στιγμή οι δημόσιες δαπάνες αντιπροσωπεύουν το 24% του ΑΕΠ και τα δημόσια έσοδα το 17% του ΑΕΠ. Η διαφορά δημιουργεί ένα τρισ. δολάριο το χρόνο έλλειμμα.
Αν το 2020 τα επιτόκια με τα οποία δανείζεται το κράτος ανέβουν από το 2% στο 3% το ποσοστό των φορολογικών εσόδων που θα πηγαίνει για την εξυπηρέτηση του χρέους θα φτάσει στο 20% από 9% που είναι σήμερα...
Είναι θέμα χρόνου να αλλάξει το δόγμα καθώς οι Αμερικάνοι είτε δημοκρατικοί, είτε ρεπουμπλικάνοι είναι περισσότερο πραγματιστές παρά προσκολλημένοι σε οικονομικά δόγματα. Τότε τα μέσα ενημέρωσης θα ανακαλύψουν τους νομπελίστες που λένε τα αντίστροφα από αυτά που ακούγονται σήμερα να προβάλουν με αναλογία 80 προς 20...
Εξάλλου στατιστικά η ιστορία των κρίσεων διδάσκει πως οι περισσότερες αντιμετωπίστηκαν με δημοσιονομική πειθαρχία.
Βλέπε: Η λιτότητα το πιο συνηθισμένο φάρμακο εξόδου από την κρίση...
2) Μετά αρχίζουν τα δύσκολα...
Η αγορά περιμένει την ψηφοφορία τις επόμενες μέρες στη Βουλή. Επί της ουσίας με την μέχρι τώρα πορεία έχει προεξοφλήσει το θετικό σενάριο.
Θα ήταν περισσότερο πιθανή μια διορθωτική κίνηση αν η αγορά λειτουργούσε και δεν εξαρτιόταν από τις προθέσεις μιας ευάριθμης ομάδα ιδιωτών και θεσμικών.
Παρ’ όλα αυτά τα δυνατά χέρια συχνά δημιουργούν ρεαλιστικές απεικονίσεις διακυμάνσεων...
Εκτός αυτών, αν αποφύγουμε κάποιο ατύχημα εντός ή εκτός η αγορά αυτή φαίνεται να έχει δυνατότητα να κινηθεί υψηλότερα στο επόμενο δωδεκάμηνο. Μετά αρχίζουν τα δύσκολα...
http://www.capital.gr/stoupas/Article.aspx?id=1649819
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου