Μέσα στο σημερινό οικονομικό και πολιτικό σκηνικό, αυτό που θα
περίμενε ο κάθε πολίτης, είναι να μετριαστεί η αλαζονεία των εκπροσώπων
της πολιτικής τάξης. Δεν περιμένουμε θαύματα, όπως την ομολογία
λαθών και την έκφραση μιας ειλικρινούς συγγνώμης, όμως μια σεμνότερη
συμπεριφορά θα ήταν απαραίτητη.
Εδώ όμως βλέπουμε ακριβώς το αντίθετο. Ή λοιπόν η πολιτική ελίτ δεν έχει αντιληφθεί τίποτα ή θεωρεί πως η επίθεση είναι η καλύτερη άμυνα. Δεν εξηγείται διαφορετικά η μετατροπή σε γιορτή, της νίκης του Ευ. Βενιζέλου που πραγματοποιήθηκε σε μία εσωκομματική εκλογική διαδικασία με ένα υποψήφιο.
Ούτε η επικίνδυνη για τη δημοκρατία δήλωση του Αντώνη Σαμαρά «Το δίλημμα σε αυτές τις εκλογές είναι αυτοδυναμία ή ακυβερνησία» μπορεί να γίνει αποδεκτή ως πολιτική θέση, παρά μόνο ως προσπάθεια τρομοκράτησης των ψηφοφόρων.
Το χειρότερο σημάδι, όμως, της αλαζονείας που διακατέχει την πολιτική τάξη, είναι ο τρόπος που αντιμετωπίζει το θέμα της ημερομηνίας των επόμενων εκλογών. Κι ο τρόπος αυτός είναι αποκλειστικά οι διαρροές στον Τύπο.
Μαθαίνουμε από πρωτοσέλιδα εφημερίδων ότι η Βουλή θα κλείσει στις 9 Απριλίου και οι εκλογές θα γίνουν στις 29 του ίδιου μήνα. Ποιος το είπε όμως αυτό; Ένας εκδότης! Και τι είναι ο εκδότης; Πατέρας στενού συμβούλου του Αντώνη Σαμαρά.
Δε γνωρίζω κάποια άλλη χώρα όπου οι εθνικές εκλογές της να ανακοινώνονται μέσω «αποκλειστικών ειδήσεων». Σαφώς και προβλέψεις γίνονται σε κάθε χώρα όπου υπάρχουν σενάρια πρόωρων εκλογών. Όμως τα σενάρια έχουν απόσταση μηνών από την ημερομηνία που υποθέτουν πως θα πραγματοποιηθούν οι εκλογές.
Εδώ, μιλάμε για κλείσιμο της Βουλής σε δύο εβδομάδες κι ενώ υπάρχουν στον «αέρα» διάφορα θέματα κυρίως, όμως, υπάρχουν ευθύνες που θα διαγραφούν αυτόματα με το κλείσιμο της Βουλής.
Βλέπετε, ζούμε σε μία χώρα όπου λειτουργεί το απίθανο σύστημα των χρονίων επιπτώσεων, αλλά των αυτοτελών ευθυνών. Κάθε κλείσιμο της Βουλής, θάβει και τις ευθύνες των επιπτώσεων.
Οι εκλογές λειτουργούν ως συγχωροχάρτι και κολυμβήθρα του Σιλωάμ. Λογικά δημιουργείται το εξής ερώτημα: «Και γιατί τότε τις αποφεύγουν οι υπεύθυνοι;». Η απάντηση είναι ότι δεν τις αποφεύγουν, απλώς προσπαθούν να … ξεταυτίσουν τις πολιτικές τους η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ.
Στα μάτια της πλειοψηφίας των πολιτών, τα δύο κόμματα εξουσίας έχουν ακριβώς την ίδια πολιτική. Το δίπολο αυτό όμως, πάντα στηριζόταν στην πόλωση και στις δήθεν διαφωνίες που είχαν μεταξύ τους σε κορυφαία πολιτικά ζητήματα.
Αυτή τη φορά αδυνατούν να ξεκαθαρίσουν τις θέσεις τους κι αυτό ενέχει τον κίνδυνο της μικρής συσπείρωσης. Το ΠΑΣΟΚ κάπου δείχνει να βρίσκει το δρόμο του. Άλλωστε, ήταν πάντα τόσο απομονωμένο από τις υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις, ώστε η συσπείρωση γύρω του γινόταν ευκολότερα. Ο φόβος της Δεξιάς και των διωγμών των «πράσινων αγωνιστών» πάντα λειτουργούσε για την επάνοδο στο μαντρί. Τώρα, δημιουργήθηκε και ο φόβος της κακής Αριστεράς ο οποίος μετατρέπει σε «διμέτωπο τον αγώνα», άρα οι στρατιώτες του κινήματος πρέπει να ξεχάσουν την όποια πίκρα τους και η κομματική συνείδηση να κυριαρχήσει της εξαθλίωσης.
Το πρόβλημα της συσπείρωσης, το αντιμετωπίζει εντονότερα η Νέα Δημοκρατία. Αυτή δε μπορεί να επικαλεστεί εχθρούς έξωθεν. Στην αντι-μνημονιακή της περίοδο «συνομιλούσε» με την Αριστερά, ενώ στη φιλο – μνημονιακή της περίοδο συγκυβερνούσε με το ΠΑΣΟΚ.
Ο εχθρός της Νέας Δημοκρατίας ζει μέσα της και αυτόν δε μπορεί να τον παλέψει. Η Νέα Δημοκρατία έχει γελοιοποιηθεί. Μόνο ανεκδοτολογικό χαρακτήρα μπορεί να έχει η δήλωση του αρχηγού της για διεκδίκηση του κεντρώου χώρου, έχοντας στο πλευρό του τον Μάκη Βορίδη.
Παρ’ όλα αυτά, είναι βέβαιο πως τα οπαδικά αισθήματα μεγάλου μέρους των ψηφοφόρων της θα βρουν διέξοδο και θα θυμηθούν παλιότερες διαφορές με τους οπαδούς του ΠΑΣΟΚ για να έχουν ένα άλλοθι να συντρέξουν το κόμμα.
Επίσης, το περιβάλλον νίκης που δημιουργούν οι δημοσκοπήσεις θα κάνουν τα γνωστά ασπόνδυλα όπως και τους χιλιάδες απεγνωσμένους να δηλώσουν την πίστη τους σε όποιον γαλάζιο βουλευτή παραμυθιάσει την ανάγκη τους για μια δουλειά.
Η αλαζονεία της πολιτικής τάξης, ούτε τυχαία, ούτε αδικαιολόγητη είναι. Έχει ισχυρή βάση. Πατάει πάνω στους εκ φύσεως αδύναμους. Σε εκείνους που δε μπορούν να σκεφτούν τη ζωή χωρίς εξαρτήσεις από κάποιον βουλευτή. Πολιτικός φεουδαρχισμός.
Αυτός είναι και ο λόγος που δεν ανακοινώνεται επίσημα η ημερομηνία των εκλογών. Τα κόμματα διαχειρίζονται τις συνθήκες κάτω από τις οποίες θα πραγματοποιηθούν οι εκλογές. Μόλις νιώσουν έτοιμα, θα ανακοινώσουν και επίσημα την ημερομηνία που θα «γιορταστεί η Δημοκρατία από τον κυρίαρχο λαό».
Στην περίπτωση δε, που οι συνθήκες δε θα χαρακτηριστούν ακόμη ιδανικές, τότε πάντα θα υπάρχουν παραθυράκια όπως αυτό που άφησε ανοιχτό μόλις χθες ο κ. Χρυσοχοΐδης, δηλώνοντας την αντίθεσή του στη διεξαγωγή πρόωρων εκλογών την άνοιξη, ζητώντας την παραμονή της κυβέρνησης Παπαδήμου ως το 2013 και τονίζοντας πως εκφράζει την άποψη ολόκληρου του κόμματός του!
Το πρόβλημα του κ. Χρυσοχοΐδη βέβαια δεν είναι ο χρόνος που «θα χαθεί από την προσπάθεια ανάκαμψης της οικονομίας», αλλά οι θέσεις βουλευτών του ΠΑΣΟΚ που θα χαθούν και γι’ αυτό την άποψή του συμμερίζεται σχεδόν ολόκληρη η κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματός του. Αυτά, λοιπόν, είναι τα κριτήρια με τα οποία γίνονται οι εκλογές στην Ελλάδα και οι οποίες παρεμπιπτόντως έχουν πάντοτε ένα «σοβαρό διακύβευμα ώστε η συμμετοχή των ψηφοφόρων σε αυτές να καθίσταται σημαντικότατη».
Το πυροτέχνημα της ημερομηνίας των εκλογών σκάει πάντοτε όταν το καζάνι αρχίζει να τρέμει από το βράσιμο. Κάθε φορά που «κάτι φοβούνται», πετάνε κι από μια ημερομηνία εκλογών για να ηρεμήσουν τα πλήθη προσμένοντας να τιμωρήσουν τους ενόχους μέσω της κάλπης.
Καλά κρασιά.
Καρτέσιος
Εδώ όμως βλέπουμε ακριβώς το αντίθετο. Ή λοιπόν η πολιτική ελίτ δεν έχει αντιληφθεί τίποτα ή θεωρεί πως η επίθεση είναι η καλύτερη άμυνα. Δεν εξηγείται διαφορετικά η μετατροπή σε γιορτή, της νίκης του Ευ. Βενιζέλου που πραγματοποιήθηκε σε μία εσωκομματική εκλογική διαδικασία με ένα υποψήφιο.
Ούτε η επικίνδυνη για τη δημοκρατία δήλωση του Αντώνη Σαμαρά «Το δίλημμα σε αυτές τις εκλογές είναι αυτοδυναμία ή ακυβερνησία» μπορεί να γίνει αποδεκτή ως πολιτική θέση, παρά μόνο ως προσπάθεια τρομοκράτησης των ψηφοφόρων.
Το χειρότερο σημάδι, όμως, της αλαζονείας που διακατέχει την πολιτική τάξη, είναι ο τρόπος που αντιμετωπίζει το θέμα της ημερομηνίας των επόμενων εκλογών. Κι ο τρόπος αυτός είναι αποκλειστικά οι διαρροές στον Τύπο.
Μαθαίνουμε από πρωτοσέλιδα εφημερίδων ότι η Βουλή θα κλείσει στις 9 Απριλίου και οι εκλογές θα γίνουν στις 29 του ίδιου μήνα. Ποιος το είπε όμως αυτό; Ένας εκδότης! Και τι είναι ο εκδότης; Πατέρας στενού συμβούλου του Αντώνη Σαμαρά.
Δε γνωρίζω κάποια άλλη χώρα όπου οι εθνικές εκλογές της να ανακοινώνονται μέσω «αποκλειστικών ειδήσεων». Σαφώς και προβλέψεις γίνονται σε κάθε χώρα όπου υπάρχουν σενάρια πρόωρων εκλογών. Όμως τα σενάρια έχουν απόσταση μηνών από την ημερομηνία που υποθέτουν πως θα πραγματοποιηθούν οι εκλογές.
Εδώ, μιλάμε για κλείσιμο της Βουλής σε δύο εβδομάδες κι ενώ υπάρχουν στον «αέρα» διάφορα θέματα κυρίως, όμως, υπάρχουν ευθύνες που θα διαγραφούν αυτόματα με το κλείσιμο της Βουλής.
Βλέπετε, ζούμε σε μία χώρα όπου λειτουργεί το απίθανο σύστημα των χρονίων επιπτώσεων, αλλά των αυτοτελών ευθυνών. Κάθε κλείσιμο της Βουλής, θάβει και τις ευθύνες των επιπτώσεων.
Οι εκλογές λειτουργούν ως συγχωροχάρτι και κολυμβήθρα του Σιλωάμ. Λογικά δημιουργείται το εξής ερώτημα: «Και γιατί τότε τις αποφεύγουν οι υπεύθυνοι;». Η απάντηση είναι ότι δεν τις αποφεύγουν, απλώς προσπαθούν να … ξεταυτίσουν τις πολιτικές τους η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ.
Στα μάτια της πλειοψηφίας των πολιτών, τα δύο κόμματα εξουσίας έχουν ακριβώς την ίδια πολιτική. Το δίπολο αυτό όμως, πάντα στηριζόταν στην πόλωση και στις δήθεν διαφωνίες που είχαν μεταξύ τους σε κορυφαία πολιτικά ζητήματα.
Αυτή τη φορά αδυνατούν να ξεκαθαρίσουν τις θέσεις τους κι αυτό ενέχει τον κίνδυνο της μικρής συσπείρωσης. Το ΠΑΣΟΚ κάπου δείχνει να βρίσκει το δρόμο του. Άλλωστε, ήταν πάντα τόσο απομονωμένο από τις υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις, ώστε η συσπείρωση γύρω του γινόταν ευκολότερα. Ο φόβος της Δεξιάς και των διωγμών των «πράσινων αγωνιστών» πάντα λειτουργούσε για την επάνοδο στο μαντρί. Τώρα, δημιουργήθηκε και ο φόβος της κακής Αριστεράς ο οποίος μετατρέπει σε «διμέτωπο τον αγώνα», άρα οι στρατιώτες του κινήματος πρέπει να ξεχάσουν την όποια πίκρα τους και η κομματική συνείδηση να κυριαρχήσει της εξαθλίωσης.
Το πρόβλημα της συσπείρωσης, το αντιμετωπίζει εντονότερα η Νέα Δημοκρατία. Αυτή δε μπορεί να επικαλεστεί εχθρούς έξωθεν. Στην αντι-μνημονιακή της περίοδο «συνομιλούσε» με την Αριστερά, ενώ στη φιλο – μνημονιακή της περίοδο συγκυβερνούσε με το ΠΑΣΟΚ.
Ο εχθρός της Νέας Δημοκρατίας ζει μέσα της και αυτόν δε μπορεί να τον παλέψει. Η Νέα Δημοκρατία έχει γελοιοποιηθεί. Μόνο ανεκδοτολογικό χαρακτήρα μπορεί να έχει η δήλωση του αρχηγού της για διεκδίκηση του κεντρώου χώρου, έχοντας στο πλευρό του τον Μάκη Βορίδη.
Παρ’ όλα αυτά, είναι βέβαιο πως τα οπαδικά αισθήματα μεγάλου μέρους των ψηφοφόρων της θα βρουν διέξοδο και θα θυμηθούν παλιότερες διαφορές με τους οπαδούς του ΠΑΣΟΚ για να έχουν ένα άλλοθι να συντρέξουν το κόμμα.
Επίσης, το περιβάλλον νίκης που δημιουργούν οι δημοσκοπήσεις θα κάνουν τα γνωστά ασπόνδυλα όπως και τους χιλιάδες απεγνωσμένους να δηλώσουν την πίστη τους σε όποιον γαλάζιο βουλευτή παραμυθιάσει την ανάγκη τους για μια δουλειά.
Η αλαζονεία της πολιτικής τάξης, ούτε τυχαία, ούτε αδικαιολόγητη είναι. Έχει ισχυρή βάση. Πατάει πάνω στους εκ φύσεως αδύναμους. Σε εκείνους που δε μπορούν να σκεφτούν τη ζωή χωρίς εξαρτήσεις από κάποιον βουλευτή. Πολιτικός φεουδαρχισμός.
Αυτός είναι και ο λόγος που δεν ανακοινώνεται επίσημα η ημερομηνία των εκλογών. Τα κόμματα διαχειρίζονται τις συνθήκες κάτω από τις οποίες θα πραγματοποιηθούν οι εκλογές. Μόλις νιώσουν έτοιμα, θα ανακοινώσουν και επίσημα την ημερομηνία που θα «γιορταστεί η Δημοκρατία από τον κυρίαρχο λαό».
Στην περίπτωση δε, που οι συνθήκες δε θα χαρακτηριστούν ακόμη ιδανικές, τότε πάντα θα υπάρχουν παραθυράκια όπως αυτό που άφησε ανοιχτό μόλις χθες ο κ. Χρυσοχοΐδης, δηλώνοντας την αντίθεσή του στη διεξαγωγή πρόωρων εκλογών την άνοιξη, ζητώντας την παραμονή της κυβέρνησης Παπαδήμου ως το 2013 και τονίζοντας πως εκφράζει την άποψη ολόκληρου του κόμματός του!
Το πρόβλημα του κ. Χρυσοχοΐδη βέβαια δεν είναι ο χρόνος που «θα χαθεί από την προσπάθεια ανάκαμψης της οικονομίας», αλλά οι θέσεις βουλευτών του ΠΑΣΟΚ που θα χαθούν και γι’ αυτό την άποψή του συμμερίζεται σχεδόν ολόκληρη η κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματός του. Αυτά, λοιπόν, είναι τα κριτήρια με τα οποία γίνονται οι εκλογές στην Ελλάδα και οι οποίες παρεμπιπτόντως έχουν πάντοτε ένα «σοβαρό διακύβευμα ώστε η συμμετοχή των ψηφοφόρων σε αυτές να καθίσταται σημαντικότατη».
Το πυροτέχνημα της ημερομηνίας των εκλογών σκάει πάντοτε όταν το καζάνι αρχίζει να τρέμει από το βράσιμο. Κάθε φορά που «κάτι φοβούνται», πετάνε κι από μια ημερομηνία εκλογών για να ηρεμήσουν τα πλήθη προσμένοντας να τιμωρήσουν τους ενόχους μέσω της κάλπης.
Καλά κρασιά.
Καρτέσιος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου