Τελικώς, η δικαίωση της στρατηγικής ήπιας διαπραγμάτευσης εντός ευρωπαϊκού πλαισίου, που ακολούθησαν οι κυβερνήσεις Παπανδρέου, Παπαδήμου και Σαμαρά, δε δικαιώνεται από τα νούμερα και την επάνοδο της Ελλάδας στην ανάκαμψη -αυτά μάλλον αργούν ακόμη. Δικαιώνονται... από τη Λευκωσία, η οποία επέλεξε τον εύκολο δρόμο της «τζάμπα μαγκιάς», είπε ένα... «ηρωικό» ΟΧΙ και, ως την ώρα που το «ΑΡΘΡΟ» έπαιρνε το δρόμο για το τυπογραφείο, ήταν αντιμέτωπη με σκηνές Αργεντινής, κατάρρευση τραπεζών, αλλά και ένα νέο, χειρότερο σχέδιο «διάσωσης», το οποίο δε θα επηρεάσει μόνο τις τραπεζικές καταθέσεις των πλουσίων και των ρώσων ολιγαρχών, αλλά και τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων όλων των Κυπρίων!
Χρειάστηκαν μόλις τρία 24ωρα προκειμένου να επιβεβαιωθεί αυτό που έλεγαν πολλοί -με την ταμπέλα των «μνημονιακών»- εδώ και τρία χρόνια: ότι, δηλαδή, αφενός οι Ευρωπαίοι δεν παίζουν και, αφετέρου, ένα κράτος από μόνο του δεν μπορεί να χαλάσει την αρχιτεκτονική της πολιτικής ενοποίησης της Ευρώπης. Μ’ άλλα λόγια, η στρατηγική του τσαμπουκά, της «τζάμπα μαγκιάς» και της αναζήτησης ανέξοδων, εύκολων και μαγικών συνταγών καταλήγει στον όλεθρο.
Κατέρρευσαν οι «αντιμνημονιακές» βεβαιότητες
Η κυπριακή κρίση, τουλάχιστον όπως εξελίσσονταν τα πράγματα ως την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές, κατέδειξε ότι όλες οι κατά καιρούς «βεβαιότητες» των αντιμνημονιακών δυνάμεων, αλλά και οι «εναλλακτικές» λύσεις που πρότειναν, ήταν πουκάμισο αδειανό. Και η Κύπρος δε θα μπορούσε παρά να είναι το καλύτερο παράδειγμα, για πάρα πολλούς λόγους:Πρώτον, διότι δεν εικάζεται ότι έχει πλούσιο υπέδαφος. Έχει. Διαπιστωμένα. Οι εξορύξεις έχουν ήδη ξεκινήσει, σε αντίθεση με εμάς, που ακόμη... εικάζουμε και... σχεδιάζουμε να ανακηρύξουμε ΑΟΖ. Επίσης, η Κύπρος έχει σημαντικότερη γεωπολιτική και γεωστρατηγική θέση από την Ελλάδα, ενώ έχει αναβαθμίσει τη γεωπολιτική αξία της και τη σημασία της ως ενεργειακού κόμβου, αφού στις εξορύξεις φυσικού αερίου στο οικόπεδο 12 έχει εμπλέξει ισραηλινές, αλλά και καναδικές εταιρείες.
Επίσης, η Κύπρος ήταν πάντα οικονομικά συνδεδεμένη με τη Ρωσία, σε αντίθεση με την Ελλάδα, η οποία, μετά την ακύρωση του αγωγού South Stream, περνά σχέσεις διπλωματικά «αδιάφορες» με τη Μόσχα. Κι όμως, όλα τα παραπάνω συγκριτικά πλεονεκτήματα της Λευκωσίας έναντι της Αθήνας, δεν στάθηκαν ικανά να σώσουν την Κύπρο από τα... «νύχια» των Ευρωπαίων, της Μέρκελ και της τρόικας. Αυτό, αποτελεί, πρώτα απ’ όλα έναν πολιτικό κόλαφο (αλλά κι ένα δίδαγμα, αν πραγματικά και ειλικρινά θέλουν να διδαχθούν...) για τους Έλληνες αντιμνημονιακούς: για τον Αλέξη Τσίπρα ο οποίος στο παρελθόν είχε παρομοιάσει τη διελκυστίνδα Ελλάδας-τρόικας με τον «Ψυχρό Πόλεμο» και έλεγε, μάλιστα, ότι «η Γερμανία αποκλείεται να πατήσει το κουμπί του πολέμου...», αλλά για τον Πάνο Καμμένο, που περίμενε... τα αεροπλάνα φορτωμένα με... ρωσικά ρούβλια και το «ξανθόν γένος» να σώσει τον ελληνισμό. Επειδή, λοιπόν, η σύγχρονη ευρωπαϊκή και οικονομική πολιτική δεν γίνεται με... προφητείες του Κοσμά του Αιτωλού για το «ξανθόν γένος» και το... «Μόσκοβο» που σώζει, ως από μηχανής θεός, τον απανταχού ελληνισμό, καλό θα ήταν οι... πάσης φύσεως αντιμνημονιακοί να διδαχθούν από την εθνική καταστροφή, με την οποία απειλείται η Κύπρος.
Η κατάρα της Ιστορίας
Ένα από τα πλέον χρήσιμα και καλογραμμένα βιβλία για το Κυπριακό, είναι αυτό του πρώην υπουργού Εξωτερικών και προέδρου της Νέας Δημοκρατίας, Ευάγγελου Αβέρωφ. Στο βιβλίο αυτό, ο Αβέρωφ, υποστηρίζει ότι κάθε αποτυχία επίλυσης του Κυπριακού, φέρνει την Κύπρο αντιμέτωπη με μία νέα πρόταση λύσης, χειρότερη από την αμέσως προηγούμενη. Είναι χαρακτηριστικό ότι το βιβλίο τιτλοφορείται «Η ιστορία των χαμένων ευκαιριών» και ο Αβέρωφ, αν και ήταν σκληρός πατριώτης δεξιός, υποστήριζε ότι κάθε άρνηση των Κυπρίων, δυσχεραίνει τη θέση τους για την επίλυση του εθνικού ζητήματος και δημιουργεί τις προϋποθέσεις ώστε η -εκάστοτε- επόμενη προσπάθεια λύσης να είναι χειρότερη από όλες τις προηγούμενες -της αμέσως προηγούμενης συμπεριλαμβανομένης.
Όπως δείχνει η Ιστορία, η Κύπρος, αλλά και η Ελλάδα, έχουν να διδαχθούν πολλά από την «Ιστορία των χαμένων ευκαιριών». Αυτό διότι, για κάθε αδιέξοδο που σημειώνεται στις συζητήσεις της Αθήνας ή της Λευκωσίας με τους ευρωπαίους εταίρους της, το κόστος είναι βαρύ. Όλοι θυμόμαστε ότι... πληρώσαμε με επιπλέον μέτρα κάτι παραπάνω από 2 δισεκατομμύρια ευρώ τον «τσαμπουκά» του Ευάγγελου Βενιζέλου, τον Σεπτέμβριο του 2011, όταν... απέπεμψε την τρόικα από το γραφείο του, ως υπουργός Οικονομικών. Στη συνέχεια, ο ίδιος άνθρωπος βρέθηκε στη δυσάρεστη θέση να... παρακαλεί δημοσίως την τρόικα να ξαναγυρίσει, αλλά και να συνυπογράφει το Μεσοπρόθεσμο (δηλαδή τα νέα, βαρύτερα μέτρα) και στη συνέχεια, να συντάσσει και να συνυπογράφει το Μνημόνιο 2, που διεκπεραίωσε ως υπουργός Οικονομικών επί κυβέρνησης Παπαδήμου.
Το ίδιο ακριβώς, αλλά σε διαστάσεις πολύ μεγαλύτερες που αγγίζουν την εθνική καταστροφή, έπαθε προχθές η Κύπρος. Οι βουλευτές της, καίτοι γνωρίζουν ότι είναι δικαιότερο να πληρώσουν την κρίση οι μεγαλοκαταθέτες και οι Ρώσοι ολιγάρχες που ξεπλένουν εκεί το χρήμα τους, είπαν ένα... «ηρωικό» όχι, με συναισθηματικά κριτήρια, και τώρα το πληρώνουν. Ακριβά. Ως την ώρα που γράφονταν τούτες οι γραμμές, η Κύπρος βρισκόταν αντιμέτωπη με ένα σχέδιο χειρότερο από το πρώτο, με την έννοια ότι, ακόμη κι αν «γλιτώσουν» από την -ελάχιστη- εισφορά του 6,7% οι καταθέσεις κάτω των 100.000 ευρώ, στην προσπάθεια δημοσιονομικής σωτηρίας της Κύπρου θα μπουν και τα ασφαλιστικά ταμεία της Μεγαλονήσου, τα οποία με την προηγούμενη απόφαση του Eurogroup δεν αγγίζονταν καθόλου!
Χρειάστηκαν μόλις τρία 24ωρα προκειμένου να επιβεβαιωθεί αυτό που έλεγαν πολλοί -με την ταμπέλα των «μνημονιακών»- εδώ και τρία χρόνια: ότι, δηλαδή, αφενός οι Ευρωπαίοι δεν παίζουν και, αφετέρου, ένα κράτος από μόνο του δεν μπορεί να χαλάσει την αρχιτεκτονική της πολιτικής ενοποίησης της Ευρώπης. Μ’ άλλα λόγια, η στρατηγική του τσαμπουκά, της «τζάμπα μαγκιάς» και της αναζήτησης ανέξοδων, εύκολων και μαγικών συνταγών καταλήγει στον όλεθρο.
Κατέρρευσαν οι «αντιμνημονιακές» βεβαιότητες
Η κυπριακή κρίση, τουλάχιστον όπως εξελίσσονταν τα πράγματα ως την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές, κατέδειξε ότι όλες οι κατά καιρούς «βεβαιότητες» των αντιμνημονιακών δυνάμεων, αλλά και οι «εναλλακτικές» λύσεις που πρότειναν, ήταν πουκάμισο αδειανό. Και η Κύπρος δε θα μπορούσε παρά να είναι το καλύτερο παράδειγμα, για πάρα πολλούς λόγους:Πρώτον, διότι δεν εικάζεται ότι έχει πλούσιο υπέδαφος. Έχει. Διαπιστωμένα. Οι εξορύξεις έχουν ήδη ξεκινήσει, σε αντίθεση με εμάς, που ακόμη... εικάζουμε και... σχεδιάζουμε να ανακηρύξουμε ΑΟΖ. Επίσης, η Κύπρος έχει σημαντικότερη γεωπολιτική και γεωστρατηγική θέση από την Ελλάδα, ενώ έχει αναβαθμίσει τη γεωπολιτική αξία της και τη σημασία της ως ενεργειακού κόμβου, αφού στις εξορύξεις φυσικού αερίου στο οικόπεδο 12 έχει εμπλέξει ισραηλινές, αλλά και καναδικές εταιρείες.
Επίσης, η Κύπρος ήταν πάντα οικονομικά συνδεδεμένη με τη Ρωσία, σε αντίθεση με την Ελλάδα, η οποία, μετά την ακύρωση του αγωγού South Stream, περνά σχέσεις διπλωματικά «αδιάφορες» με τη Μόσχα. Κι όμως, όλα τα παραπάνω συγκριτικά πλεονεκτήματα της Λευκωσίας έναντι της Αθήνας, δεν στάθηκαν ικανά να σώσουν την Κύπρο από τα... «νύχια» των Ευρωπαίων, της Μέρκελ και της τρόικας. Αυτό, αποτελεί, πρώτα απ’ όλα έναν πολιτικό κόλαφο (αλλά κι ένα δίδαγμα, αν πραγματικά και ειλικρινά θέλουν να διδαχθούν...) για τους Έλληνες αντιμνημονιακούς: για τον Αλέξη Τσίπρα ο οποίος στο παρελθόν είχε παρομοιάσει τη διελκυστίνδα Ελλάδας-τρόικας με τον «Ψυχρό Πόλεμο» και έλεγε, μάλιστα, ότι «η Γερμανία αποκλείεται να πατήσει το κουμπί του πολέμου...», αλλά για τον Πάνο Καμμένο, που περίμενε... τα αεροπλάνα φορτωμένα με... ρωσικά ρούβλια και το «ξανθόν γένος» να σώσει τον ελληνισμό. Επειδή, λοιπόν, η σύγχρονη ευρωπαϊκή και οικονομική πολιτική δεν γίνεται με... προφητείες του Κοσμά του Αιτωλού για το «ξανθόν γένος» και το... «Μόσκοβο» που σώζει, ως από μηχανής θεός, τον απανταχού ελληνισμό, καλό θα ήταν οι... πάσης φύσεως αντιμνημονιακοί να διδαχθούν από την εθνική καταστροφή, με την οποία απειλείται η Κύπρος.
Η κατάρα της Ιστορίας
Ένα από τα πλέον χρήσιμα και καλογραμμένα βιβλία για το Κυπριακό, είναι αυτό του πρώην υπουργού Εξωτερικών και προέδρου της Νέας Δημοκρατίας, Ευάγγελου Αβέρωφ. Στο βιβλίο αυτό, ο Αβέρωφ, υποστηρίζει ότι κάθε αποτυχία επίλυσης του Κυπριακού, φέρνει την Κύπρο αντιμέτωπη με μία νέα πρόταση λύσης, χειρότερη από την αμέσως προηγούμενη. Είναι χαρακτηριστικό ότι το βιβλίο τιτλοφορείται «Η ιστορία των χαμένων ευκαιριών» και ο Αβέρωφ, αν και ήταν σκληρός πατριώτης δεξιός, υποστήριζε ότι κάθε άρνηση των Κυπρίων, δυσχεραίνει τη θέση τους για την επίλυση του εθνικού ζητήματος και δημιουργεί τις προϋποθέσεις ώστε η -εκάστοτε- επόμενη προσπάθεια λύσης να είναι χειρότερη από όλες τις προηγούμενες -της αμέσως προηγούμενης συμπεριλαμβανομένης.
Όπως δείχνει η Ιστορία, η Κύπρος, αλλά και η Ελλάδα, έχουν να διδαχθούν πολλά από την «Ιστορία των χαμένων ευκαιριών». Αυτό διότι, για κάθε αδιέξοδο που σημειώνεται στις συζητήσεις της Αθήνας ή της Λευκωσίας με τους ευρωπαίους εταίρους της, το κόστος είναι βαρύ. Όλοι θυμόμαστε ότι... πληρώσαμε με επιπλέον μέτρα κάτι παραπάνω από 2 δισεκατομμύρια ευρώ τον «τσαμπουκά» του Ευάγγελου Βενιζέλου, τον Σεπτέμβριο του 2011, όταν... απέπεμψε την τρόικα από το γραφείο του, ως υπουργός Οικονομικών. Στη συνέχεια, ο ίδιος άνθρωπος βρέθηκε στη δυσάρεστη θέση να... παρακαλεί δημοσίως την τρόικα να ξαναγυρίσει, αλλά και να συνυπογράφει το Μεσοπρόθεσμο (δηλαδή τα νέα, βαρύτερα μέτρα) και στη συνέχεια, να συντάσσει και να συνυπογράφει το Μνημόνιο 2, που διεκπεραίωσε ως υπουργός Οικονομικών επί κυβέρνησης Παπαδήμου.
Το ίδιο ακριβώς, αλλά σε διαστάσεις πολύ μεγαλύτερες που αγγίζουν την εθνική καταστροφή, έπαθε προχθές η Κύπρος. Οι βουλευτές της, καίτοι γνωρίζουν ότι είναι δικαιότερο να πληρώσουν την κρίση οι μεγαλοκαταθέτες και οι Ρώσοι ολιγάρχες που ξεπλένουν εκεί το χρήμα τους, είπαν ένα... «ηρωικό» όχι, με συναισθηματικά κριτήρια, και τώρα το πληρώνουν. Ακριβά. Ως την ώρα που γράφονταν τούτες οι γραμμές, η Κύπρος βρισκόταν αντιμέτωπη με ένα σχέδιο χειρότερο από το πρώτο, με την έννοια ότι, ακόμη κι αν «γλιτώσουν» από την -ελάχιστη- εισφορά του 6,7% οι καταθέσεις κάτω των 100.000 ευρώ, στην προσπάθεια δημοσιονομικής σωτηρίας της Κύπρου θα μπουν και τα ασφαλιστικά ταμεία της Μεγαλονήσου, τα οποία με την προηγούμενη απόφαση του Eurogroup δεν αγγίζονταν καθόλου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου