Αγαπητά μου μαρξιστόπουλα,
επειδή κατάλαβα ότι είσαστε σαΐνια και παίζετε στα δάχτυλα τα οικονομικά, είπα σήμερα να σας βάλω δύσκολα. Θέλω λοιπόν τη βοήθειά σας για ένα πρόβλημα που, το ομολογώ, δεν μπορώ να το λύσω. Ίσως να φταίει που έβγαλα το ίδιο πανεπιστήμιο με τον Ricardo ενώ στην ΑΣΟΕΕ χρωστάω ακόμα μαθήματα (Left.gr, σου έχω τίτλο έτοιμο: ο Τζήμερος ομολογεί ότι δεν μπορεί να λύσει οικονομικό πρόβλημα – να γιατί δεν τελείωσε την ΑΣΟΕΕ!) Εσείς που κάτι τέτοια τα βρίσκετε με κλειστά μάτια, θα με διαφωτίσετε, ε;
Το πρόβλημα:
Ο Μήτσος φτιάχνει ένα ξενοδοχείο και προσλαμβάνει 20 άτομα προσωπικό. Επενδύει 10.000.000 ευρώ τα οποία προέρχονται: τα 500.000 από δικό του κεφάλαιο, το 1.500.000 από τραπεζικό δανεισμό με δανειολήπτη τον ίδιο με επιτόκιο 8% και τα υπόλοιπα 8 εκατομμύρια από 8 συνεταίρους που έβαλαν από 1.000.000 ο καθένας. Η εταιρεία δηλαδή έχει 9 μετόχους. Οι 8 έχουν από 10% και ο Μήτσος που είναι και ο διευθυντής του ξενοδοχείου και βρίσκεται εκεί από το πρωί μέχρι το βράδυ έχει το 20%. Οι άλλοι μέτοχοι δεν ασχολούνται με το ξενοδοχείο, εκτός από έναν που είναι ο οικονομικός διευθυντής και δουλεύει 8ωρο.
Επειδή όλοι αυτοί ήταν μικροί στην ΚΝΕ και δεν θέλουν να εκμεταλλευτούν κανένας την υπεραξία κανενός, αποφασίζουν, όλοι, μέτοχοι και εργαζόμενοι, να παίρνουν προσωρινά ένα ποσό από το κεφάλαιο κίνησης π.χ. 1000 ευρώ τον μήνα για τα εξοδά τους, και στο τέλος του χρόνου να κάνουν τη δίκαιη μοιρασιά από τα κέρδη.
Τελειώνει λοιπόν ο χρόνος και η εταιρεία έχει 1.000.000 κέρδη. Πώς πρέπει να τα μοιράσουν και γιατί; Σκεφτείτε ότι σας καλούν να αποφασίσετε όχι μόνο για το ξενοδοχείο αλλά για να φτιάξετε έναν μαθηματικό τύπο με τον οποίο όλοι (κεφαλαιούχοι, στελέχη, εργαζόμενοι) σε κάθε είδος εργασίας να αμείβονται δίκαια. Επίσης, πρέπει ο τύπος αυτός να δημιουργεί κίνητρο σε όλους για να δουλεύουν και σε όσους έχουν χρήματα να επενδύουν. Αυτό δεν θα κάνετε στο κράτος που θα φτιάξετε χωρίς αφεντικά;
Να σημειωθεί ότι οι 20 εργαζόμενοι έχουν διαφορετικό επίπεδο γνώσεων και ικανοτήτων. Κάποιες είναι καθαρίστριες, κάποιες καμαριέρες, κάποιες στη γραμματεία και στη ρεσεψιόν, ένας είναι σεφ, άλλοι στην κουζίνα, άλλος στο μπαρ, άλλοι σερβιτόροι, ένας κηπουρός, άλλος υπεύθυνος προμηθειών, άλλος μεταφορέας, ξέρετε τώρα, όλες οι ειδικότητες που χρειάζεται ένα ξενοδοχείο. Επίσης δεν έχουν το ίδιο ωράριο. Άλλοι δουλεύουν 8ωρο, άλλοι 10ωρο, άλλοι 5ωρο. Δεν σας λέω πόσες ώρες ακριβώς δουλεύει ποιος αλλά δεν έχει σημασία, βάλτε σεις ό,τι θέλετε.
Να σας πω, λοιπόν, πού δυσκολεύτηκα. Πρώτον στην αμοιβή όσων έβαλαν μόνο λεφτά. Σκέφτηκα ότι είναι λογικό να πάρουν πάνω από το τραπεζικό επιτόκιο που είναι π.χ. 3% αλλιώς δεν θα έχουν κίνητρο να επενδύουν χρήματα σε επαγγελματική δραστηριότητα. Ναι, αλλά πόσο περισσότερο; Αν βάλεις τα λεφτά στην τράπεζα, όχι μόνο παίρνεις 3% και κάθεσαι, αλλά τα έχεις σε μετρητά όποτε θελήσεις. Ενώ αν τα ρίξεις στο ξενοδοχείο, δεν μπορείς να τα πάρεις αύριο και να φύγεις. Μπορεί το ξενοδοχείο να μην πάει καλά, να έρθει ύφεση και να χάσει την αξία του, να πέσει επιδημία και να μην έρθουν τουρίστες ή να γίνει πόλεμος και να βομβαρδιστεί. Άρα ο μέτοχος παίρνει ένα ρίσκο. Πόσο πάνω από τον τραπεζικό τόκο πρέπει να είναι η αμοιβή του για να αξίζει τον κόπο να πάρει το ρίσκο; Δεν μπόρεσα να το βρω. Στον κακό καπιταλισμό ο κάθε επενδυτής τη σχέση ρίσκου/κέρδους την ορίζει για τον εαυτό του και διαλέγει το πεδίο που θα δραστηριοποιηθεί. Μπορεί να τα καταφέρει μπορεί και όχι. Αν δεν τα καταφέρει, χάνει τα λεφτά του. Αν τα καταφέρει, εκμεταλλεύεται τον εργαζόμενο, κι εδώ είπαμε αυτά απαγορεύονται.
Δυσκολεύτηκα επίσης και στην αμοιβή του Μήτσου. Τα 500.000 είναι δικά του, άρα κι αυτός όπως και οι άλλοι πρέπει να πάρει παραπάνω από το 3% επιτόκιο. Όμως το 1.500.000 είναι δάνειο με 8%, άρα το μεσοσταθμικό επιτόκιο (που κι αυτό το παίζετε στα δάχτυλα, ε;) είναι 6,75%. Ωπ, πρόβλημα! Το κεφάλαιο του Μήτσου θα αμειφθεί περισσότερο από το κεφάλαιο των άλλων; Μήπως όλοι πρέπει να πάρουν το 6,75% για να μην πλακωθούν ο εταίροι; Ναι, αλλά έτσι πηγαίνουμε μόνο για αμοιβή κεφαλαίου στα 675.000, χωρίς να υπολογίσουμε την αμοιβή εργασίας του Μήτσου, ούτε του άλλου εταίρου που εργάζεται. Για τους 20 εργαζόμενους μένουν φραγκοδίφραγκα. Δεν είναι σωστό, μαρξιστόπουλά μου, κι εγώ το καταλαβαίνω. Αλλά ποιο είναι το σωστό;
Εκεί όμως που τα βρήκα εντελώς μπαστούνια ήταν στο πώς θα προσδιορίσω την αμοιβή των εργαζομένων. Ας πούμε ότι βρίσκω τι πρέπει να πάρουν τα γουρούνια οι κεφαλαιοκράτες και τι οι εργαζόμενοι συνολικά. Πώς θα τα μοιράσω μεταξύ τους; Γιατί δεν είναι μόνο ότι ο καθένας κάνει διαφορετική δουλειά. Είναι και ότι από τις καμαριέρες άλλη είναι γρήγορη κι άλλη αργή, άλλη κάνει τα δωμάτια λαμπίκο κι άλλη τα “πασαλείβει”. Αυτές οι διαφορές στον καπιταλισμό ρυθμίζονται με τα bonus, αλλά αυτά είναι πράγματα του διαβόλου, το είπε και ο Ριζοσπάστης και τα έχωσε στον Καρέλια. Έχεις και τον σεφ να σου λέει πώς αν δεν πάρει 3000 καθαρά τον μήνα θα πάει στο απέναντι ξενοδοχείο που του έχουν κάνει πρόταση. Ξέρω, το ιδανικό θα ήταν ο κάθε εργαζόμενος να είχε ένα ποσοστό συμμετοχής επί της συνολικής παραγόμενης αξίας και ανάλογη να είναι η αμοιβή του, αλλά ποιος και πώς θα το ορίσει αυτό το ποσοστό; Ποιος από σας θα πει με πόσες καμαριέρες ισούται ένας διευθυντής οικονομικών; Στον κακό καπιταλισμό αυτά τα προβλήματα τα λύνει αυτόματα η προσφορά και η ζήτηση αλλά, είπαμε, εκεί πέφτει χοντρή εκμετάλλευση της υπεραξίας και εμείς θέλουμε να την αποφύγουμε.
Στην κοινωνία που θα φτιάξετε όπου όλοι θα είναι ίσοι, ποιος θα ορίζει πώς αμείβεται η ρεσεψιονίστ που μιλάει άριστα 3 γλώσσες σε σχέση μ’ αυτή που μιλάει σπαστά αγγλικά; Είναι σημαντικό αυτό να το ξέρουμε, γιατί μπορεί να φύγει η πολύγλωσση αν δεν πάρει όσα (νομίζει ότι) της αξίζουν και ξαφνικά κάποιος Κάρας να πάρει τηλέφωνο ζητώντας τον Τσίπρα και η ρεσεψιονίστ να του δώσει τον διεθνή αριθμό της Κύπρου, και να γίνουμε ρεζίλι.
Μαρξιστόπουλα, βοηθήστε με να λύσω το πρόβλημα και σας υπόσχομαι να ψηφίσω δαγκωτό Σύριζα, μη σας πω και ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Ναι, μα τον Ένγκελς. Είναι ευκολάκι για σας, ε; Δεν πιστεύω, κάτι κοκκινόμαυροι με τις μολότωφ, να τα βρείτε... μπακούνια;
----
Απάντηση απο Facebook
Panagiotis G. R. ΤΖΗΜΕΡΙΚΗ ΑΝΟΗΣΙΑ – ΜΑΘΗΜΑ 3ον
Τζήμερε, παλληκάρι μου, σε προειδοποίησα πως δεν θα σε αφήσω σε χλωρό κλαρί και ξέρεις εγώ κρατάω τις υποσχέσεις μου. Πάρε λοιπόν την απάντηση για να ηρεμήσεις λιγάκι και να γυρίσεις στην διαφήμιση, όπου ίσως τα καταφέρεις καλύτερα, αν και νομίζω πως με το μυαλό που κουβαλάς και τις νευρώσεις που έχεις, δεν θα τα καταφέρεις πουθενά καλά (και που στο σύστημα που υποστηρίζεις δεν θα γυρίσει ούτε να σε φτύσει, ακόμη και αν έχεις σοβαρό πρόβλημα, και το ξέρεις).
Πρώτον, έχεις δυσκολίες και τα βρίσκεις μπαστούνια, απλά γιατί το παράδειγμα που αναφέρεις κινείται μέσα στο πλαίσιο της κερδοσκοπίας του καπιταλισμού, γιαυτό και έχει όλες τις χαρακτηριστικές αντιφάσεις που αναφέρεις. Όντως, όλα αυτά είναι πρόβλημα, που δεν μπορεί να λυθεί, όχι με «δίκαιο» τρόπο, ούτε με «ίσο» τρόπο που ψάχνεις να βρεις, αλλά με «κοινωνικό» τρόπο, που βεβαίως δεν πάει το μυαλό σου, με τα ελάχιστα ζωντανά εγκεφαλικά κύτταρα που διαθέτεις. Το παράδειγμα σου και τα ερωτήματα που βάζεις, είναι ο θρίαμβος της αντικοινωνικότητας του καπιταλισμού και όσο να προσπαθήσεις δεν θα βρεις «κοινωνική» λύση. Θα βρεις βεβαίως «ατομική» λύση, που μπορεί να είναι όποια γουστάρεις. Γιαυτό και δημιουργείται το γνωστό χάος στην αγορά, που το λένε «αδικίες», «εκμετάλλευση» κλπ.
Σε μια κοινωνία (όχι βεβαίως σαν την Σοβιετική, όπου το σύστημα ήταν Κρατικομονοπωλιακός Καπιταλισμός και όχι Σοσιαλισμός και πολύ δε περισσότερο δεν ήταν Κομμουνισμός) που δεν βασίζεται στο ποσοτικό κέρδος, (γιατί δεν θα χρειάζεται), που δεν προβλέπει συγκέντρωση ατομικού κεφαλαίου (γιατί δεν θα χρειάζεται), που δεν θα έχει την ανάγκη της επένδυσης (γιατί δεν θα χρειάζεται), που δεν θα έχει τον προβληματισμό της απόδοσης της επένδυσης (γιατί δεν θα χρειάζεται), που δεν θα έχει την ανάγκη της εξασφάλισης του μέγιστου κέρδους (γιατί δεν θα χρειάζεται), που δεν θα έχει να λύσει ασκήσεις του είδους «πόσα να πάρει η καλή καμαριέρα και πόσα η κακή» (γιατί δεν θα χρειάζεται), που δεν θα προβληματιστεί να αμείβει περισσότερο τις 3 ξένες γλώσσες από την μία (γιατί δεν θα χρειάζεται) που δεν θα έρθει κανείς σε θέση να πάει να δουλέψει στην απέναντι εταιρία για να αποκτήσει περισσότερο μισθό και bonus (γιατί δεν θα χρειάζεται) ….
Όπως ίσως θα κατάλαβες, το μυστικό βρίσκεται στο «γιατί δεν θα χρειάζεται» και θα στο εξηγήσω γιατί ούτε αυτό το καταλαβαίνεις.
Στον καπιταλισμό που όλα αγοράζονται και πωλούνται για το κέρδος, ο καθένας είναι μόνος του, εναντίον όλων των άλλων. Γιαυτό και ο εργοδότης θέλει να εκμεταλλεύεται τους εργαζόμενους, εκείνοι τον εργοδότη και γενικώς ο ένας να «τρώει» από τον άλλον. Ο ατομισμός του συστήματος, παρ’όλο που φαίνεται πως δίνει ελευθερίες κινήσεων, εν τούτοις, αποτελεί και το «κλουβί» μέσα στο οποίο κινούνται όλοι.
Το θέμα είναι αν μπορείς να σκεφτείς το σύστημα εκείνο (ονόμασε το όπως θες) όπου ο καθένας δεν «δουλεύει» για το χρήμα αλλά θα «προσφέρει» και ανταποδοτικά θα παίρνει χρήματα, όπου δεν θα χρειάζεται πολλά χρήματα γιατί δεν θα χρειάζεται να έχει ατομική ιδιοκτησία (που είναι φανταστικό μέγεθος, αφού τελικά ο ιδιοκτήτης μόνο την «χρήση» έχει στην πραγματικότητα), που ακόμη και στον καπιταλισμό αυτή η ιδιοκτησία μπορεί να μετατραπεί σε «κατάρα» (όπως στις μέρες μας), όπου η προσφορά προς την κοινωνία δεν θα γίνεται για να αποκτηθούν περισσότερα χρήματα, αλλά γιατί «έτσι θα χρειάζεται», ώστε να ωφεληθούν όλοι.
Σε μια τέτοια κοινωνία, δεν χρειάζεται να λυθούν όλοι οι γρίφοι που βάζεις στο παράδειγμα σου, γιατί απλά δεν θα υπάρχουν οι γρίφοι. Και αν σε αυτή την κοινωνία υπάρχουν (που σίγουρα θα υπάρχουν) άνθρωποι σαν εσένα, δημιουργικοί, με ενδιαφέρον, δραστήριοι και με υψηλή παραγωγικότητα, θα προσφέρουν το επιπλέον έργο τους, όχι για να πλουτίσουν ατομικά, αλλά για να πλουτίσει η κοινωνία. Η ικανοποίηση της προσφοράς προς την κοινωνία είναι πάντα πολύ μεγαλύτερη από οποιαδήποτε ικανοποίηση ατομικού πλουτισμού.
Αν με καταλαβαίνεις τι εννοώ … (και μην θεωρήσεις ότι σε βρίζω, γιατί τότε θα αποδείξεις στον εαυτό σου πως σου λείπει παντελώς το χιούμορ, που δεν μπορεί μεν να πουληθεί για να τα κονομήσεις, προσφέρει όμως από «κοινωνική» άποψη…).
Με τις υγείες σου !
https://www.facebook.com/thanos.tzimeros/posts/711382228896288
Απάντηση.
Τζημερονόμικς ΙΙ (με απλά λόγια) http://leninreloaded.blogspot.gr/2014/01/blog-post_4369.html
- Η τιμή στην οποία πωλείται ένα εμπόρευμα δεν είναι δείκτης του βαθμού εκμετάλλευσης αυτού που το παράγει, ούτε του ποσοστού της υπεραξίας που εξάγεται από την παραγωγή. Αν ίσχυε αυτό, τότε θα έπρεπε να υποθέσουμε ότι αυτός που εξορύσσει πλατίνα είναι αντικείμενο εκμετάλλευσης εκατοντάδες χιλιάδες ή και εκατομμύρια φορές πιο εντατικής από αυτόν που εξορύσσει κάρβουνο ή που καλλιεργεί πατάτες, ή που φτιάχνει κλωστή. Όμως ο Μαρξ έδειξε όχι μόνο ότι το κόστος του εμπορεύματος στην αγορά δεν είναι καθόλου αναγκαίο να εκφράζεται στο ύψος του μισθού (δηλαδή ότι οι εργάτες δεν αμείβονται στη βάση του πόσο ακριβά είναι αυτά που παράγουν), αλλά και ότι ένας εργάτης που αμείβεται περισσότερο από έναν άλλο μπορεί να είναι επίσης πιο εντατικά εκμεταλλευμένος, και αντίστροφα, ότι ένας εργάτης που αμείβεται λιγότερο μπορεί να παράγει μικρότερη συγκριτικά υπεραξία.
- Η τιμή στην οποία πωλείται ένα εμπόρευμα δεν απορρέει μονοσήμαντα από τον χρόνο παραγωγής που εμπλέκεται στην παραγωγή του. Αν ήταν έτσι, ένα μονόλιτρο μπουκάλι κρασιού 30 ετών θα είχε μεγαλύτερη αξία από ό,τι ένα κιλό πλατίνα γιατί χρειάστηκε περισσότερο χρόνο για να παραχθεί. Η σπανιότητα του αγαθού, η δυσχέρεια εντοπισμού του, το κόστος εξόρυξής του, κλπ, παίζουν καθοριστικό ρόλο στον ορισμό της τιμής του ως εμπόρευμα.
- Το πόσο μπορεί να πουληθεί ένας ποδοσφαιριστής, όπως και το πόσο μπορεί να πουληθεί ένας πίνακας του Μοντιλιάνι σε μια συγκεκριμένη στιγμή δεν έχει καμία σχέση με την υπεραξία που παρήγαγε ο ποδοσφαιριστής ή ο ζωγράφος, διότι η υπεραξία είναι συνάρτηση της σφαίρας της παραγωγής και αντλείται στη βάση του χρόνου που απαιτεί η παραγωγή. Δεν έχει ως πηγή της και αιτία της την τιμή πώλησης. Η πώληση ενός ποδοσφαιριστή τραβάει την προσοχή όταν είναι πώληση ενός εμπορεύματος πολυτελείας, το οποίο θεωρείται τέτοιο επειδή α) είναι σχετικά σπάνιο σε ό,τι αφορά τις ιδιότητές του (η τεράστια πλειοψηφία των ποδοσφαιριστών αμείβεται δραματικά λιγότερο ή καθόλου) και β) δεν διαρκεί πολύ, αλλά εξαντλεί την μεταπωλητική του αξία σε 5-15 χρόνια (σε αντίθεση με άλλα εμπορεύματα πολυτελείας, που μπορεί να την αυξάνουν με την πάροδο των ετών, εφόσον αυτή τα καθιστά σπανιότερα). Η πώληση δε αυτή γίνεται υπό συνθήκες διαγωνισμού πλειοδοσίας μεταξύ ισχυρών μονοπωλίων με εμπορικό αντικείμενο το ίδιο "προϊόν", οι οποίες μπορεί να δημιουργήσουν κάθετη αύξηση στην τιμή του ποδοσφαιριστή.
- Αν κάπου εμπλέκεται η υπεραξία στα τεράστια ποσά τα οποία μπορεί να δαπανηθούν για έναν ποδοσφαιριστή, αυτό δεν είναι ο ίδιος ο ποδοσφαιριστής ως φορέας αξίας, αλλά η αόρατη και ετερογενής "νεκρή" εργασία πίσω από το κεφάλαιο που συσσωρεύτηκε και που δαπανάται για την αγορά του. Δεν είναι λοιπόν στην τιμή πώλησης που μπορεί να εντοπιστεί η υπεραξία, αλλά στην δημιουργία του κεφαλαίου που δαπανάται για να αγοραστεί το εμπόρευμα-ποδοσφαιριστής. Η αγορά εμπορευμάτων πολυτελείας, που δεν είναι καινούργιο πράγμα, έχει τις ρίζες της στη συσσώρευση τεράστιων κεφαλαίων που ψάχνουν δίοδο σε κάποια μορφή επένδυσης, είτε αυτή είναι ρολόγια υπερπολυτελείας, είτε αυτοκίνητα Φεράρι, είτε διαμάντια, είτε ποδοσφαιριστές.
- Τα μέσα με τα οποία ένα εμπόρευμα πολυτελείας το οποίο έχει τη συγκυριακή μορφή ποδοσφαιριστή μπορεί να ανταποδώσει την δαπάνη κεφαλαίου που έγινε για να αποκτηθεί είναι βεβαίως ιδιαίτερα και διαφέρουν από την επένδυση, πχ, σε ένα πολύτιμο κόσμημα: είναι τα διαφημιστικά συμβόλαια, τα συμβόλαια με εταιρείες τηλεοπτικής κάλυψης, οι πωλήσεις από ρούχα και άλλα εμπορεύματα με το όνομα ή την εικόνα του ποδοσφαιριστή, οι εισπράξεις από εισιτήρια, κλπ, και τέλος, τα έσοδα από μεταπώληση. Το γεγονός ότι οι μεγάλοι καπιταλιστικοί όμιλοι συνεχίζουν να επενδύουν τα χρήματα που επενδύουν για τέτοια εμπορεύματα σημαίνει, απλώς, πως συνεχίζουν να προσδοκούν κέρδος από τέτοιες επενδύσεις, άσχετα του βαθμού ρίσκου που αυτές έχουν (τραυματισμοί, αιφνίδια πτώση απόδοσης, κλπ).
- Όπως ένα ρολόι Patek Philippe που αγοράζεται το 1958 για 10.000 ευρώ και πωλείται σε διαγωνισμό πλειοδοσίας το 2013 για 1.000.000 δεν έχει στο μεταξύ παράξει το ίδιο καμία "υπεραξία", αλλά έχει αποφέρει απλώς κέρδος (υπολογίσιμο αν βέβαια γίνουν και οι απαραίτητες προσαρμογές λόγω πληθωρισμού) στον ιδιοκτήτη του λόγω του κύρους και της σπάνης του, και λόγω, ταυτοχρόνως, της ύπαρξης μιας τάξης με τεράστια αδιάθετα κεφάλαια από την απομύζηση της εργατικής δύναμης εκατομμυρίων ανθρώπων, έτσι κι ένας ποδοσφαιριστής που αγοράζεται 15.000.000 και αποφέρει συνολικά κέρδη 30.000.000 έχει αποφέρει κέρδος χωρίς να παράξει ο ίδιος κάποια "υπεραξία." Η υπεραξία είναι μια ιδιαίτερη μορφή του κέρδους που αντλείται κατά την παραγωγή στην βάση του απλήρωτου χρόνου εργασίας και όχι το κέρδος εν γένει. Ενώ όμως δεν μπορεί να αποδοθεί κάθε κέρδος στην εκμετάλλευση της εργασίας, η απώτατη πηγή του κέρδους,κάθε κέρδους, είναι αυτή η εκμετάλλευση και όχι ο κοπανιστός αέρας: κάποιους (πάρα πολλούς!) πρέπει να έχει εκμεταλλευτεί αυτός ο οποίος προσφέρει το χ κέρδος σε μια ΠΑΕ με το ψ ποσό για έναν ποδοσφαιριστή της. Και ο πρόεδρος της ΠΑΕ που επωφελείται, κι αυτός δεν θα ήταν πρόεδρος και δεν θα διέθετε προς πώληση το πολύτιμο εμπόρευμα ενός ακριβού ποδοσφαιριστή αν δεν ήταν επίσης εφοπλιστής, αν δηλαδή δεν εκμεταλλευόταν ο ίδιος την εργασία πάρα πολλών ανθρώπων που δεν βάζουν γκολ σε ευρωπαϊκούς αγώνες του Τσάμπιονς Λιγκ.
Δυσκολεύτηκα επίσης και στην αμοιβή του Μήτσου. Τα 500.000 είναι δικά του, άρα κι αυτός όπως και οι άλλοι πρέπει να πάρει παραπάνω από το 3% επιτόκιο. Όμως το 1.500.000 είναι δάνειο με 8%, άρα το μεσοσταθμικό επιτόκιο (που κι αυτό το παίζετε στα δάχτυλα, ε;) είναι 6,75%. Ωπ, πρόβλημα! Το κεφάλαιο του Μήτσου θα αμειφθεί περισσότερο από το κεφάλαιο των άλλων; Μήπως όλοι πρέπει να πάρουν το 6,75% για να μην πλακωθούν ο εταίροι; Ναι, αλλά έτσι πηγαίνουμε μόνο για αμοιβή κεφαλαίου στα 675.000, χωρίς να υπολογίσουμε την αμοιβή εργασίας του Μήτσου, ούτε του άλλου εταίρου που εργάζεται. Για τους 20 εργαζόμενους μένουν φραγκοδίφραγκα. Δεν είναι σωστό, μαρξιστόπουλά μου, κι εγώ το καταλαβαίνω. Αλλά ποιο είναι το σωστό;
Εκεί όμως που τα βρήκα εντελώς μπαστούνια ήταν στο πώς θα προσδιορίσω την αμοιβή των εργαζομένων. Ας πούμε ότι βρίσκω τι πρέπει να πάρουν τα γουρούνια οι κεφαλαιοκράτες και τι οι εργαζόμενοι συνολικά. Πώς θα τα μοιράσω μεταξύ τους; Γιατί δεν είναι μόνο ότι ο καθένας κάνει διαφορετική δουλειά. Είναι και ότι από τις καμαριέρες άλλη είναι γρήγορη κι άλλη αργή, άλλη κάνει τα δωμάτια λαμπίκο κι άλλη τα “πασαλείβει”. Αυτές οι διαφορές στον καπιταλισμό ρυθμίζονται με τα bonus, αλλά αυτά είναι πράγματα του διαβόλου, το είπε και ο Ριζοσπάστης και τα έχωσε στον Καρέλια. Έχεις και τον σεφ να σου λέει πώς αν δεν πάρει 3000 καθαρά τον μήνα θα πάει στο απέναντι ξενοδοχείο που του έχουν κάνει πρόταση. Ξέρω, το ιδανικό θα ήταν ο κάθε εργαζόμενος να είχε ένα ποσοστό συμμετοχής επί της συνολικής παραγόμενης αξίας και ανάλογη να είναι η αμοιβή του, αλλά ποιος και πώς θα το ορίσει αυτό το ποσοστό; Ποιος από σας θα πει με πόσες καμαριέρες ισούται ένας διευθυντής οικονομικών; Στον κακό καπιταλισμό αυτά τα προβλήματα τα λύνει αυτόματα η προσφορά και η ζήτηση αλλά, είπαμε, εκεί πέφτει χοντρή εκμετάλλευση της υπεραξίας και εμείς θέλουμε να την αποφύγουμε.
Στην κοινωνία που θα φτιάξετε όπου όλοι θα είναι ίσοι, ποιος θα ορίζει πώς αμείβεται η ρεσεψιονίστ που μιλάει άριστα 3 γλώσσες σε σχέση μ’ αυτή που μιλάει σπαστά αγγλικά; Είναι σημαντικό αυτό να το ξέρουμε, γιατί μπορεί να φύγει η πολύγλωσση αν δεν πάρει όσα (νομίζει ότι) της αξίζουν και ξαφνικά κάποιος Κάρας να πάρει τηλέφωνο ζητώντας τον Τσίπρα και η ρεσεψιονίστ να του δώσει τον διεθνή αριθμό της Κύπρου, και να γίνουμε ρεζίλι.
Μαρξιστόπουλα, βοηθήστε με να λύσω το πρόβλημα και σας υπόσχομαι να ψηφίσω δαγκωτό Σύριζα, μη σας πω και ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Ναι, μα τον Ένγκελς. Είναι ευκολάκι για σας, ε; Δεν πιστεύω, κάτι κοκκινόμαυροι με τις μολότωφ, να τα βρείτε... μπακούνια;
----
Απάντηση απο Facebook
Panagiotis G. R. ΤΖΗΜΕΡΙΚΗ ΑΝΟΗΣΙΑ – ΜΑΘΗΜΑ 3ον
Τζήμερε, παλληκάρι μου, σε προειδοποίησα πως δεν θα σε αφήσω σε χλωρό κλαρί και ξέρεις εγώ κρατάω τις υποσχέσεις μου. Πάρε λοιπόν την απάντηση για να ηρεμήσεις λιγάκι και να γυρίσεις στην διαφήμιση, όπου ίσως τα καταφέρεις καλύτερα, αν και νομίζω πως με το μυαλό που κουβαλάς και τις νευρώσεις που έχεις, δεν θα τα καταφέρεις πουθενά καλά (και που στο σύστημα που υποστηρίζεις δεν θα γυρίσει ούτε να σε φτύσει, ακόμη και αν έχεις σοβαρό πρόβλημα, και το ξέρεις).
Πρώτον, έχεις δυσκολίες και τα βρίσκεις μπαστούνια, απλά γιατί το παράδειγμα που αναφέρεις κινείται μέσα στο πλαίσιο της κερδοσκοπίας του καπιταλισμού, γιαυτό και έχει όλες τις χαρακτηριστικές αντιφάσεις που αναφέρεις. Όντως, όλα αυτά είναι πρόβλημα, που δεν μπορεί να λυθεί, όχι με «δίκαιο» τρόπο, ούτε με «ίσο» τρόπο που ψάχνεις να βρεις, αλλά με «κοινωνικό» τρόπο, που βεβαίως δεν πάει το μυαλό σου, με τα ελάχιστα ζωντανά εγκεφαλικά κύτταρα που διαθέτεις. Το παράδειγμα σου και τα ερωτήματα που βάζεις, είναι ο θρίαμβος της αντικοινωνικότητας του καπιταλισμού και όσο να προσπαθήσεις δεν θα βρεις «κοινωνική» λύση. Θα βρεις βεβαίως «ατομική» λύση, που μπορεί να είναι όποια γουστάρεις. Γιαυτό και δημιουργείται το γνωστό χάος στην αγορά, που το λένε «αδικίες», «εκμετάλλευση» κλπ.
Σε μια κοινωνία (όχι βεβαίως σαν την Σοβιετική, όπου το σύστημα ήταν Κρατικομονοπωλιακός Καπιταλισμός και όχι Σοσιαλισμός και πολύ δε περισσότερο δεν ήταν Κομμουνισμός) που δεν βασίζεται στο ποσοτικό κέρδος, (γιατί δεν θα χρειάζεται), που δεν προβλέπει συγκέντρωση ατομικού κεφαλαίου (γιατί δεν θα χρειάζεται), που δεν θα έχει την ανάγκη της επένδυσης (γιατί δεν θα χρειάζεται), που δεν θα έχει τον προβληματισμό της απόδοσης της επένδυσης (γιατί δεν θα χρειάζεται), που δεν θα έχει την ανάγκη της εξασφάλισης του μέγιστου κέρδους (γιατί δεν θα χρειάζεται), που δεν θα έχει να λύσει ασκήσεις του είδους «πόσα να πάρει η καλή καμαριέρα και πόσα η κακή» (γιατί δεν θα χρειάζεται), που δεν θα προβληματιστεί να αμείβει περισσότερο τις 3 ξένες γλώσσες από την μία (γιατί δεν θα χρειάζεται) που δεν θα έρθει κανείς σε θέση να πάει να δουλέψει στην απέναντι εταιρία για να αποκτήσει περισσότερο μισθό και bonus (γιατί δεν θα χρειάζεται) ….
Όπως ίσως θα κατάλαβες, το μυστικό βρίσκεται στο «γιατί δεν θα χρειάζεται» και θα στο εξηγήσω γιατί ούτε αυτό το καταλαβαίνεις.
Στον καπιταλισμό που όλα αγοράζονται και πωλούνται για το κέρδος, ο καθένας είναι μόνος του, εναντίον όλων των άλλων. Γιαυτό και ο εργοδότης θέλει να εκμεταλλεύεται τους εργαζόμενους, εκείνοι τον εργοδότη και γενικώς ο ένας να «τρώει» από τον άλλον. Ο ατομισμός του συστήματος, παρ’όλο που φαίνεται πως δίνει ελευθερίες κινήσεων, εν τούτοις, αποτελεί και το «κλουβί» μέσα στο οποίο κινούνται όλοι.
Το θέμα είναι αν μπορείς να σκεφτείς το σύστημα εκείνο (ονόμασε το όπως θες) όπου ο καθένας δεν «δουλεύει» για το χρήμα αλλά θα «προσφέρει» και ανταποδοτικά θα παίρνει χρήματα, όπου δεν θα χρειάζεται πολλά χρήματα γιατί δεν θα χρειάζεται να έχει ατομική ιδιοκτησία (που είναι φανταστικό μέγεθος, αφού τελικά ο ιδιοκτήτης μόνο την «χρήση» έχει στην πραγματικότητα), που ακόμη και στον καπιταλισμό αυτή η ιδιοκτησία μπορεί να μετατραπεί σε «κατάρα» (όπως στις μέρες μας), όπου η προσφορά προς την κοινωνία δεν θα γίνεται για να αποκτηθούν περισσότερα χρήματα, αλλά γιατί «έτσι θα χρειάζεται», ώστε να ωφεληθούν όλοι.
Σε μια τέτοια κοινωνία, δεν χρειάζεται να λυθούν όλοι οι γρίφοι που βάζεις στο παράδειγμα σου, γιατί απλά δεν θα υπάρχουν οι γρίφοι. Και αν σε αυτή την κοινωνία υπάρχουν (που σίγουρα θα υπάρχουν) άνθρωποι σαν εσένα, δημιουργικοί, με ενδιαφέρον, δραστήριοι και με υψηλή παραγωγικότητα, θα προσφέρουν το επιπλέον έργο τους, όχι για να πλουτίσουν ατομικά, αλλά για να πλουτίσει η κοινωνία. Η ικανοποίηση της προσφοράς προς την κοινωνία είναι πάντα πολύ μεγαλύτερη από οποιαδήποτε ικανοποίηση ατομικού πλουτισμού.
Αν με καταλαβαίνεις τι εννοώ … (και μην θεωρήσεις ότι σε βρίζω, γιατί τότε θα αποδείξεις στον εαυτό σου πως σου λείπει παντελώς το χιούμορ, που δεν μπορεί μεν να πουληθεί για να τα κονομήσεις, προσφέρει όμως από «κοινωνική» άποψη…).
Με τις υγείες σου !
https://www.facebook.com/thanos.tzimeros/posts/711382228896288
Τζίμερος ... ΜΑΡΞΙΣΤΙΚΗ ΘΕΩΡΙΑ
15 εκατομμύρια δίνει η Φούλαμ για τον Μήτρογλου. Ερώτηση προς μαρξιστές: ο Μήτρογλου είναι ένας εργαζόμενος έστω και υψηλά αμειβόμενος. Η Φούλαμ είναι η εργοδοσία, δηλαδή το κεφάλαιο. Πώς εκμεταλλεύεται την υπεραξία του Μήτρογλου; Ποια είναι ακριβώς η αξία του; Όσο διάστημα έμεινε στον Ολυμπιακό, ήταν ο Ολυμπιακός που εκμεταλλεύτηκε την υπεραξία του ή ο Μήτρογλου που εκμεταλλεύτηκε την υπεραξία του Ολυμπιακού που του έδωσε τη δυνατότητα μετά από δυο χρόνια αναπληρωματικός να παίξει στη βασική ενδεκάδα, να βγει στην Ευρώπη, και να τον προσέξουν οι Άγγλοι;
Υ.Γ. Η μαρξιστική θεωρία βασίζεται σε μία ανύπαρκτη έννοια: της υπεραξίας. Για να ορίσεις, όμως, την υπεραξία πρέπει πρώτα να ορίσεις την αξία. Ο τρόπος που επιχειρεί ο Μαρξ στο Κεφάλαιο να ορίσει την έννοια της αξίας είναι παιδαριώδης. Δεν στέκει σε καμία κριτική, ακόμα κι όταν αναφερόμαστε στις εργασιακές συνθήκες της εποχής του, πόσω δε μάλλον στις σημερινές. Είναι απίστευτο ότι σ' ολόκληρο τον 20ο αιώνα, η ανθρωπότητα ταλανίστηκε και έφτασε στα όρια της αυτοεξολόθρευσης για μια νεύρωση ενός εξαθλιωμένου τεμπελχανά. Ο Μαρξ δεν εργάστηκε ποτέ, κι όταν πολύ γρήγορα έφαγε τα λεφτά της βαρώνης γυναίκας του, οδήγησε όλη την οικογένειά του στην απόλυτη μιζέρια: ζούσε με δανεικά και του είχαν κατασχέσει μέχρι και τα έπιπλα του σπιτιού του. Τέσσερα παιδιά του πέθαναν πριν από αυτόν και δύο κόρες που έζησαν μετά αυτοκτόνησαν.
Τζημερονόμικς ΙΙ (με απλά λόγια) http://leninreloaded.blogspot.gr/2014/01/blog-post_4369.html
- Η τιμή στην οποία πωλείται ένα εμπόρευμα δεν απορρέει μονοσήμαντα από τον χρόνο παραγωγής που εμπλέκεται στην παραγωγή του. Αν ήταν έτσι, ένα μονόλιτρο μπουκάλι κρασιού 30 ετών θα είχε μεγαλύτερη αξία από ό,τι ένα κιλό πλατίνα γιατί χρειάστηκε περισσότερο χρόνο για να παραχθεί. Η σπανιότητα του αγαθού, η δυσχέρεια εντοπισμού του, το κόστος εξόρυξής του, κλπ, παίζουν καθοριστικό ρόλο στον ορισμό της τιμής του ως εμπόρευμα.
- Το πόσο μπορεί να πουληθεί ένας ποδοσφαιριστής, όπως και το πόσο μπορεί να πουληθεί ένας πίνακας του Μοντιλιάνι σε μια συγκεκριμένη στιγμή δεν έχει καμία σχέση με την υπεραξία που παρήγαγε ο ποδοσφαιριστής ή ο ζωγράφος, διότι η υπεραξία είναι συνάρτηση της σφαίρας της παραγωγής και αντλείται στη βάση του χρόνου που απαιτεί η παραγωγή. Δεν έχει ως πηγή της και αιτία της την τιμή πώλησης. Η πώληση ενός ποδοσφαιριστή τραβάει την προσοχή όταν είναι πώληση ενός εμπορεύματος πολυτελείας, το οποίο θεωρείται τέτοιο επειδή α) είναι σχετικά σπάνιο σε ό,τι αφορά τις ιδιότητές του (η τεράστια πλειοψηφία των ποδοσφαιριστών αμείβεται δραματικά λιγότερο ή καθόλου) και β) δεν διαρκεί πολύ, αλλά εξαντλεί την μεταπωλητική του αξία σε 5-15 χρόνια (σε αντίθεση με άλλα εμπορεύματα πολυτελείας, που μπορεί να την αυξάνουν με την πάροδο των ετών, εφόσον αυτή τα καθιστά σπανιότερα). Η πώληση δε αυτή γίνεται υπό συνθήκες διαγωνισμού πλειοδοσίας μεταξύ ισχυρών μονοπωλίων με εμπορικό αντικείμενο το ίδιο "προϊόν", οι οποίες μπορεί να δημιουργήσουν κάθετη αύξηση στην τιμή του ποδοσφαιριστή.
- Αν κάπου εμπλέκεται η υπεραξία στα τεράστια ποσά τα οποία μπορεί να δαπανηθούν για έναν ποδοσφαιριστή, αυτό δεν είναι ο ίδιος ο ποδοσφαιριστής ως φορέας αξίας, αλλά η αόρατη και ετερογενής "νεκρή" εργασία πίσω από το κεφάλαιο που συσσωρεύτηκε και που δαπανάται για την αγορά του. Δεν είναι λοιπόν στην τιμή πώλησης που μπορεί να εντοπιστεί η υπεραξία, αλλά στην δημιουργία του κεφαλαίου που δαπανάται για να αγοραστεί το εμπόρευμα-ποδοσφαιριστής. Η αγορά εμπορευμάτων πολυτελείας, που δεν είναι καινούργιο πράγμα, έχει τις ρίζες της στη συσσώρευση τεράστιων κεφαλαίων που ψάχνουν δίοδο σε κάποια μορφή επένδυσης, είτε αυτή είναι ρολόγια υπερπολυτελείας, είτε αυτοκίνητα Φεράρι, είτε διαμάντια, είτε ποδοσφαιριστές.
- Τα μέσα με τα οποία ένα εμπόρευμα πολυτελείας το οποίο έχει τη συγκυριακή μορφή ποδοσφαιριστή μπορεί να ανταποδώσει την δαπάνη κεφαλαίου που έγινε για να αποκτηθεί είναι βεβαίως ιδιαίτερα και διαφέρουν από την επένδυση, πχ, σε ένα πολύτιμο κόσμημα: είναι τα διαφημιστικά συμβόλαια, τα συμβόλαια με εταιρείες τηλεοπτικής κάλυψης, οι πωλήσεις από ρούχα και άλλα εμπορεύματα με το όνομα ή την εικόνα του ποδοσφαιριστή, οι εισπράξεις από εισιτήρια, κλπ, και τέλος, τα έσοδα από μεταπώληση. Το γεγονός ότι οι μεγάλοι καπιταλιστικοί όμιλοι συνεχίζουν να επενδύουν τα χρήματα που επενδύουν για τέτοια εμπορεύματα σημαίνει, απλώς, πως συνεχίζουν να προσδοκούν κέρδος από τέτοιες επενδύσεις, άσχετα του βαθμού ρίσκου που αυτές έχουν (τραυματισμοί, αιφνίδια πτώση απόδοσης, κλπ).
- Όπως ένα ρολόι Patek Philippe που αγοράζεται το 1958 για 10.000 ευρώ και πωλείται σε διαγωνισμό πλειοδοσίας το 2013 για 1.000.000 δεν έχει στο μεταξύ παράξει το ίδιο καμία "υπεραξία", αλλά έχει αποφέρει απλώς κέρδος (υπολογίσιμο αν βέβαια γίνουν και οι απαραίτητες προσαρμογές λόγω πληθωρισμού) στον ιδιοκτήτη του λόγω του κύρους και της σπάνης του, και λόγω, ταυτοχρόνως, της ύπαρξης μιας τάξης με τεράστια αδιάθετα κεφάλαια από την απομύζηση της εργατικής δύναμης εκατομμυρίων ανθρώπων, έτσι κι ένας ποδοσφαιριστής που αγοράζεται 15.000.000 και αποφέρει συνολικά κέρδη 30.000.000 έχει αποφέρει κέρδος χωρίς να παράξει ο ίδιος κάποια "υπεραξία." Η υπεραξία είναι μια ιδιαίτερη μορφή του κέρδους που αντλείται κατά την παραγωγή στην βάση του απλήρωτου χρόνου εργασίας και όχι το κέρδος εν γένει. Ενώ όμως δεν μπορεί να αποδοθεί κάθε κέρδος στην εκμετάλλευση της εργασίας, η απώτατη πηγή του κέρδους,κάθε κέρδους, είναι αυτή η εκμετάλλευση και όχι ο κοπανιστός αέρας: κάποιους (πάρα πολλούς!) πρέπει να έχει εκμεταλλευτεί αυτός ο οποίος προσφέρει το χ κέρδος σε μια ΠΑΕ με το ψ ποσό για έναν ποδοσφαιριστή της. Και ο πρόεδρος της ΠΑΕ που επωφελείται, κι αυτός δεν θα ήταν πρόεδρος και δεν θα διέθετε προς πώληση το πολύτιμο εμπόρευμα ενός ακριβού ποδοσφαιριστή αν δεν ήταν επίσης εφοπλιστής, αν δηλαδή δεν εκμεταλλευόταν ο ίδιος την εργασία πάρα πολλών ανθρώπων που δεν βάζουν γκολ σε ευρωπαϊκούς αγώνες του Τσάμπιονς Λιγκ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου