Κένυα: Συνεχίζεται το μακελειό στο Ναϊρόμπι Τους 300 έφτασαν οι τραυματίες... Ο Φανατισμός της Αμάθειας

Αυτές οι φωτογραφίες δεν σοκάρουν τους ψευτο ηθικολόγους..;;; τους πείραξε η φωτογραφία στο Θέμα... Δυστυχώς αυτός είναι φασισμός και αυτόν ψηφίσαν 1 εκ ελληνες... αυτά είναι τα αποτελέσματα της αμάθειας και της βλακείας όλων μας. Προφανώς δεν θέλουμε να αποδεχθούμε πόσο μαλάκας λαός είμαστε ώστε να έχουμε τους χρυσαυγίτες και τα υπόλοιπα λαμόγια στη Βουλή.


Συνεχίζεται η ομηρία που εξελίχθηκε σε απίστευτο μακελειό στο εμπορικό κέντρο του Ναϊρόμπι, Westgate.

Τριάντα εννέα άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους και τουλάχιστον 150 τραυματίστηκαν κατά τη διάρκεια επίθεσης από ενόπλους σε εμπορικό κέντρο του Ναϊρόμπι στην Κένυα. Ανώτερος κυβερνητικός αξιωματούχος ανάρτησε στο λογαριασμό του στο Twitter ότι ο αριθμός των τραυματιών έχει ξεπεράσει τους 300, μεταξύ των οποίων είναι και παιδιά.

Η Γαλλία και ο Καναδάς ανακοίνωσαν ότι 4 υπήκοοί τους (2 Γάλλοι και 2 Καναδοί) σκοτώθηκαν κατά τη διάρκεια της επίθεσης, μεταξύ των οποίων ήταν και μια γυναίκα διπλωμάτης.

Ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, Τζον Κέρι, δήλωσε ότι μέχρι στιγμής δεν υπάρχουν Αμερικανοί μεταξύ των νεκρών, ωστόσο πολλοί είναι αυτοί που έχουν τραυματιστεί. Ανέφερε επίσης ότι η σύζυγος ενός Αμερικανού διπλωμάτη έχασε τη ζωή της από τα πυρά των ενόπλων.

Σε δηλώσεις του ο πρόεδρος της χώρας, Ουχούρου Κενυάτα, είπε ότι οι δυνάμεις ασφαλείας είχαν να επιτελέσουν ένα «λεπτό έργο», με κύρια προτεραιότητα την διασφάλιση της ζωής των ανθρώπων που κρατούνται όμηροι.

Την ευθύνη για την επίθεση ανέλαβε μέσω ανάρτησης στο Twitter η σομαλική οργάνωση αλ-Σαμπάμ, η οποία πρόσκειται στην αλ Κάιντα. «Οι μουτζαχεντίν διείσδυσαν σήμερα κατά το μεσημέρι στο Γουέστγκεϊτ. Σκότωσαν πάνω από 100 Κενυάτες άπιστους και η μάχη συνεχίζεται», αναφέρεται στην ανάρτηση. «Για μεγάλο διάστημα διεξαγάγαμε πόλεμο εναντίον των Κενυατών στη δική μας γη, τώρα έχει έρθει η ώρα να μεταφέρουμε το πεδίο της μάχης, να φέρουμε τον πόλεμο στη δική τους γη». Όπως ισχυρίζεται η οργάνωση η επίθεση αποτελεί «ανταποδοτική δικαιοσύνη για τα εγκλήματα» που διέπραξε ο στρατός της Κένυας στη Σομαλία.

Όπως μεταδίδει το πρακτορείο Ρόιτερς, σε μετέπειτα ανάρτησή της η οργάνωση αναφέρει, «Δεν θα υπάρξει απολύτως καμία διαπραγμάτευση με τις αρχές της Κένυας. Έχουν περάσει 10 ώρες και οι Μουτζαχεντίν κρατούν ακόμα δυνατά στο εμπορικό Westgate. Κρατούν ακόμα το έδαφος. Όλες οι ευλογίες οφείλονται στον Αλλάχ».

Η επιδρομή στο εμπορικό κέντρο αποτελεί τη χειρότερη τρομοκρατική επίθεση στην Κένυα μετά την βομβιστική επίθεση στην αμερικανική πρεσβεία στο Ναϊρόμπι το 1998, όπου τουλάχιστον 200 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους.

Επιμέλεια: Παύλος Κιρκασίδης http://www.zougla.gr/kosmos/article/sinexizete-to-makelio-sto-nairompi---150-i-travmaties

Αυτά είναι τα αποτελέσματα του φανατισμού είτε του θρησκευτικού είτε του πολιτικού. 

ο θρησκευτικός φανατισμός είχε ως αιτία την ικανοποίηση και εξυπηρέτηση ατομικών συμφερόντων και με επιτήδεια εκμετάλλευση της άγνοιας και αμάθειας του πλήθους υποκίνησε αυτό σε φρικτά εγκλήματα κατά των αντιπάλων. Πράξεις που σαφώς και αντιβαίνουν προς το πνεύμα και την ανοχή, τουλάχιστον, του Χριστιανισμού.

Εξίσου κατακριτέος είναι και ο πολιτικός φανατισμός καθώς και ο εθνικός φανατισμός ακριβώς επειδή αντιτίθενται στις βάσεις της ηθικής αποτελώντας αποκλειστικά διαστροφές του γνήσιου πατριωτικού συναισθήματος. Ο ελληνικός λαός στο διάβα της ιστορίας του έχει γνωρίσει αλλά και έχει υποστεί σχεδόν όλες τις μορφές του φανατισμού σε όλα τα πεδία δράσης του.

Ως φανατισμό εννοούμε την τυφλή υπακοή σε μιαν ιδέα, την οποία υπηρετούμε με πεισματικό ζήλο, ως το σημείο να ασκούμε βία για να υποχρεώσουμε άλλους να την ακολουθούν και να τιμωρούμε όποιον δεν είναι διατεθειμένος να την ενστερνιστεί. Στην έννοια του φανατισμού υπονοείται ότι η ιδέα στην οποία είναι αφοσιωμένος ο φανατικός είναι μια ιδέα εσφαλμένη και επικίνδυνη, που δεν αξίζει να την ενστερνίζεται κανείς με τόση επιμονή. Σε τούτο ο φανατισμός αντιτίθεται στον ενθουσιασμό: ενθουσιώδης είναι ο οπαδός μιας ιδέας ευγενικής, μεγαλόψυχης ή φιλάνθρωπης. Συνέπειες μιας φανατικής στάσης και νοοτροπίας είναι η μισαλλοδοξία για τις ιδέες των άλλων και ένα πνεύμα μανιώδους προσηλυτισμού που δεν αποφεύγει τα βίαια ή και απάνθρωπα μέσα. 

Ο φανατισμός συνδέεται γενικά με το δογματισμό, δηλαδή με την πίστη σε μιαν αλήθεια ή σε ένα σύστημα αληθειών, που από τη στιγμή που θα τις αποδεχθούμε δεν πρέπει πλέον να τίθενται υπό αμφισβήτηση και που αρνούνται τη συζήτηση με άλλες. Σε μια κοινωνία στην οποία μια ομάδα φανατικών παίρνει το προβάδισμα, γεννιέται ως αντίδραση και διαδίδεται το πνεύμα του κομφορμισμού. 

Ο κομφορμισμός απαντάει στον πεισματικό ζήλο του φανατικού με τον δειλό ζήλο εκείνου που δεν θέλει να διατρέξει τον κίνδυνο να καταδιωχθεί για τις ιδέες του, με την υποτακτική και δουλική αποδοχή των αληθειών των άλλων, αν και στο βάθος δεν τις πιστεύει. 

Ο εχθρός και των δύο είναι το κριτικό πνεύμα, η χρήση του λόγου που ενισχύεται από την εμπειρία. Το κριτικό πνεύμα εναντίον της έξαψης των φανατικών διδάσκει την αίσθηση του ορίου και την αρετή της ανεκτικότητας και εναντίον της υποταγής των κομφορμιστών υποκινεί την αμφιβολία και μας μαθαίνει να σκεφτόμαστε με το δικό μας μυαλό, δρώντας άλλοτε σαν φραγμός και άλλοτε σαν κέντρισμα. 

Όπως στο φανατισμό αντιπαρατίθεται, για το καλό, η ανεκτικότητα, έτσι του αντιπαρατίθεται, για το κακό, ο κυνισμός (με τη συνήθη και όχι με τη φιλοσοφική έννοια του όρου). Ο φανατικός πιστεύει με ακραίο τρόπο σε μία μόνον ιδέα. Ο κυνικός δεν πιστεύει σε καμιά, αλλά είναι διατεθειμένος να επωφεληθεί από όλες ανάλογα με το όφελος που θα αποκομίσει.

Το νόημα που σήμερα δίνουμε στη λέξη φανατισμός και όλα όσα κατανοούμε με αυτήν την έννοια συνδέονται στενά με την πολεμική των φιλοσόφων του Διαφωτισμού. Η λέξη φανατισμός έχει στη γλώσσα τους ένα ευρύτατο νόημα: υποδεικνύει όλα όσα αυτοί καταπολεμούν και θα ήθελαν να δουν να χάνονται από τον κόσμο για την ευτυχία του ατόμου και την πρόοδο της ανθρωπότητας, δηλαδή τη θρησκευτική δεισιδαιμονία και τις ολέθριες συνέπειές της, τους πολέμους, τις διώξεις, τα μαρτύρια της πυράς. 

Αν θα θέλαμε να εκφράσουμε με μια διατύπωση το συνολικό νόημα της μάχης του Διαφωτισμού, δεν θα μπορούσαμε να την ορίσουμε καλύτερα παρά ως την πιο εκτεταμένη και λαϊκή διανοητική μάχη εναντίον του φανατισμού που διεξήχθη ποτέ (...). 

Η διαφορά ανάμεσα στους Διαφωτιστές, οι οποίοι έβγαιναν από δυο αιώνες θρησκευτικών πολέμων, και σε μας έγκειται στο ότι ο φανατισμός στον οποίο αυτοί επιτέθηκαν ήταν σχεδόν αποκλειστικά θρησκευτικός, ενώ εκείνος του οποίου την εμπειρία έχουμε σήμερα είναι σχεδόν αποκλειστικά πολιτικός. Τα ιστορικά πρόσωπα που ενσάρκωναν το φανατισμό ήταν ένας Τορκεμάδα, ένας Καλβίνος, έτσι όπως είναι για μας οι διάφοροι Γκέμπελς των ολοκληρωτικών καθεστώτων. 

Η άλλη βαθύτερη διαφορά ανάμεσα σε μας και στους φιλοσόφους του Διαφωτισμού αναφέρεται στις αιτίες και στις θεραπείες. Εκείνοι έβλεπαν στην άγνοια του απλού λαού (που την εκμεταλλεύονταν οι πονηροί) τη μεγαλύτερη αιτία της πρόληψης που γεννούσε τα φαινόμενα του ατομικού και συλλογικού φανατισμού. Και ανάγοντας το πρόβλημα σε μια πάλη του φωτός του λόγου ενάντια στα σκοτάδια της προκατάληψης, δεν έβλεπαν άλλη θεραπεία παρά μόνο τη διάδοση μιας γνώσης βασιζόμενης στο λόγο και στην εμπειρία. Εμείς, έπειτα από την πιο τρομερή έκρηξη συλλογικού φανατισμού που υπήρξε ποτέ, το ναζισμό, είμαστε λιγότερο βέβαιοι για τις αιτίες και λιγότερο ήσυχοι σχετικά με τις θεραπείες. 

Η ιστορική εμπειρία μάς έχει διδάξει ότι οι κοινωνίες οι πιο αμόλυντες από το φανατισμό είναι εκείνες στις οποίες η διανοητική και πολιτική εκπαίδευση τείνει όλο και περισσότερο να βασίζεται στην ελεύθερη συζήτηση των ιδεών μάλλον και όχι στη διδασκαλία ήδη καθορισμένων συστημάτων αλήθειας, και των οποίων το καθεστώς εμπνέεται από την αρχή της πολλαπλότητας των δρόμων πρόσβασης στην αλήθεια και επομένως από την άρνηση μιας κρατικής φιλοσοφίας ή ιδεολογίας που θα είναι άλλη από εκείνη της ειρηνικής συνύπαρξης όλων των φιλοσοφιών ή ιδεολογιών. 

(Νομπέρτο Μπόμπιο, λήμμα «Φανατισμός»)