Το Πρόσωπο Του Τέρατος

Πολλά τα περίεργα των δολοφονιών, αλλά ένα ακόμα ποιο σημαντικό είναι η ευκολία που βγαίνουν στα κανάλια οι γονείς των νεκρών και με τι ηρεμία παρουσιάζουν τα παιδιά τους λες και πρωταγωνιστούν σε κάποιο σίριαλ και πως μόλις φύγουν οι κάμερες θα τελειώσει το έργο θα γυρίσουν στα σπίτια τους και θα επιστρέψει και ο νεκρός γιος τους … 

σαν χαζοχαρούμενα στρουμφακια πρωταγωνιστές οι ίδιοι σε έργο, που κάποιοι άλλοι μας εκτελούν και νομίζουμε ότι θα ξαναζήσουμε, όπως οι κασκαντερ στον αμερικανικό κινηματογράφο… είναι τόσο μεγάλη η πλύση εγκεφάλου, είναι τέτοια η δύναμη των μέσων  που έχει προγραμματίσει τον εγκέφαλο μας, που ούτε τα ποιο δυνατά ψυχοφάρμακα δεν έχουν αυτή την ικανότητα να μας κάνουν ζόμπι… ούτε ο Χίτλερ δεν θα πίστευε το πόσο εύκολα τελικά η άρια φυλή θα μεταμορφωνόταν σε ζόμπι, εύπλαστο και υπάκουω … ούτε οι μουλάδες τον ταλιμπαν δεν εχούν καταφέρει τέτοια πλύση εγκεφάλου… οι ευαίσθητοι γερμανοί το μόνο που κοιτανε είναι την πάρτι τους και την καλοπέραση τους, το ίδιο και οι υπόλοιποι βόρειο ευρωπαίοι… έκτισαν την ευμάρεια τους με την βοήθεια όλων μας, δουλεύουν και έλληνες, τούρκοι, ισπανοί και  ιταλοί στα εργοστάσια σας … θα έπρεπε όλοι να θέλουν μια περισσότερο ενωμένη, ανθρώπινη Ευρώπη, αλλά αυτοί κοιτανε την πάρτι τους… όλοι η Ευρώπη ζει τον φασισμό της αποβλάκωσης που γεμίζει με νεκρούς από χτυπήματα τρελών τύπου Μπρειβικ και δεν αντιδρά στην ευκολία που τα μέσα παρουσιάζουν με στυλ lifestyle τους δολοφόνους και τους νεκρούς, … έχει πλέον προγραμματιστεί ο εγκέφαλος και συναισθηματικά νομίζουμε ότι ήμαστε στρουμφάκια στο στρουμφοχωριο και όλα ωραία και καλά… όταν όμως τα σκατα πλημυρίσουν τα σπίτια μας, θα καταλάβουμε ότι η στάθμη της αποβλάκωσης έχει ξεπεράσει την στάθμη της πραγματικότητας και σαν τσουνάμι θα μας βυθίσει στον βυθό του αργού θανάτου, του αδιαμαρτύρητου ελεγχόμενου βασανιστηρίου μέχρι το τέλος, μαζί όλοι σε ένα τσουβάλι, νεκροί, ζωντανοί, δολοφόνοι, κλέφτες, πόρνες και αγίες… 

"Το πρόσωπο του τέρατος και ο φόβος μήπως το συνηθίσουμε"

Όποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει. Και η πιθανή προέκταση του αξιώματος είναι, να συνηθίσουμε τη φρίκη, να μας τρομάζει η ομορφιά.

(...) 

Από την ώρα που ο Frankenstein γίνεται στόλισμα νεανικού δωματίου, o κόσμος προχωράει μαθηματικά στην εκμηδένιση του. Γιατί δεν είναι που σταμάτησε να φοβάται, αλλά γιατί συνήθισε να φοβάται. Κι εγώ με τη σειρά μου δεν φοβάμαι τίποτα περισσότερο, απ το μυαλό της κότας. Απ το να υποχρεωθώ να συνομιλήσω με μια κότα ή μ ένα σκύλο, ή τέλος πάντων, μ ένα ζώο δυνατό πού βρυχάται. Τί να τους πω και πώς να τους το πω; Και μήπως δεν είναι εξευτελισμός, αν επιχειρήσω να μεταφράσω ή να καλύψω τις σκέψεις μου, κάτω από φράσεις απλοϊκές και ηλίθια νοήματα, για να καθησυχάσω τυχόν τη φιλυποψία μιας κότας, που όμως έχει άνωθεν τοποθετηθεί για να μας ελέγχει και να μας καθοδηγεί;

Η υποταγή ή ο εθισμός σε μια τέτοια συνύπαρξη, ή συνδιαλλαγή, δεν προκαλεί τον κίνδυνο της αφομοίωσης ή της λήθης, του πώς πρέπει, του πώς οφείλουμε να σκεφτόμαστε, να πράττουμε και να μιλάμε; Αναμφισβήτητα αρχίσαμε να το ανεχόμαστε. Και η ανοχή, πολλαπλασιάζει τα ζώα στη δημόσια ζωή, τα ισχυροποιεί και τα βοήθα να συνθέσουν με ακρίβεια τη μορφή του τέρατος, που προΐσταται, ελέγχει και μας κυβερνά.

Το τέρας σχηματίζεται από τα ζώα κι απ τους εχθρούς.

Θα σας θυμίσω μια συνομιλία τότε, μέσα στη τάξη του σχολείου. Με πλησιάζει ένας ψηλός συμμαθητής, μ ένα δυσάρεστο έκζεμα στο δέρμα του προσώπου του, στραβή τη μύτη και ξεθωριασμένα τα μαλλιά του, ακατάστατα. Ήταν η πρώτη μέρα της σχολικής χρονιάς.

- Πώς λέγεσαι, ρωτάει, ενώ πλάι του είχαν σταθεί αμίλητοι δυο άλλοι, δικοί του φίλοι.

- Βασίλης, του απαντώ.

- Και που μένεις, εκείνος εξακολουθεί.

- Πάνω στο λόφο, του λέω και τον κοιτώ στα μάτια. Εκείνος χαμογέλασε κι άφησε να φανούν τα χαλασμένα δόντια του. Μου λέει:

- Εγώ μένω στην απέναντι όχθη. Είσαι λοιπόν εχθρός. Και μου δίνει μια στο κεφάλι με το χέρι του, που με πονάει ακόμα τώρα σαν το θυμηθώ. Τον κοιτάζω έτοιμος να κλάψω. Μα συγκρατιέμαι. Αυτός σκάει στα γέλια και χάνεται. Προς το παρόν. Γιατί θα τον ξαναδώ: Εισπράκτορα, εκπαιδευτή στο στρατό, τηλεγραφητή, κλητήρα στο υπουργείο, αστυνόμο, μουσικό στην ορχήστρα, παπά στην ενορία, συγκάτοικο στην πολυκατοικία, γιατρό σε κρατικό νοσοκομείο και τέλος νεκροθάφτη, όταν πετύχει να με θάψει.

(...)

Πώς θ αντιδράσουμε και πώς δε θα συμβιβαστούμε με το τέρας;

(...)

Κυριακή, 30 Ιουλίου 1978 -Από το βιβλίο: «Τα Σχόλια του Τρίτου»