http://www.ough.gr/index.php?mod=articles&op=view&id=1174
Ο Κώστας Καββαθάς είναι θυμωμένος με πολλά! Ακόμη και με την καινούργια ταινία του James Bond που θεωρεί απαράδεκτη από κάθε πλευρά.
Η συζήτηση που ακολουθεί είναι ίσως από τις πιο συναρπαστικές που έχουμε κάνει, γεμάτη νεύρο, απογοητεύσεις και απρόοπτα όπως όταν μαθαίνουμε πώς η πρώτη του «αγάπη» είναι η αεροπορία.
«Πρώτα έμαθα να πετάω και μετά να οδηγώ» λέει. «Πρώτα ανεμόπτερα, όταν ήμουν μικρός. Σε εκείνη τη γενιά, του ’40-50 δε υπήρχε ραδιόφωνο και, βέβαια, τηλεόραση. Τα παιδιά βάζαν βιβλία και περιοδικά. Τις ιστορίες του Ιούλιου Βερν αλλά, και τη “Μάσκα”. Οι χάρτινοι ήρωες μας ήταν ο Άνθρωπος-Αράχνη ή Σπάϊντερμαν, ο “Μπάτμαν”, ο “Ντετέκτιβ Χ”.
Φωτο: Manteau Stam.
Εκείνα τα χρόνια λειτουργούσε το Αεραθλητικό Κέντρο Τριπόλεως που πήγαιναν παιδιά από όλη την Ελλάδα που ήθελαν να μάθουν να πετάνε. Και μάθαιναν χωρίς να πληρώσουν μία δραχμή. Με εκπαιδευτές παλιούς πιλότους της πολεμικής και πολιτικής αεροπορίας. Κανονικά πήγαιναν στο ΑΚΤ για 24 μέρες. Ορισμένα «πυροβολημένα» σαν εμένα κατάφεραν να μένουν στο Κέντρο 3 μήνες, κάθε καλοκαίρι, επί 4 χρόνια. Κάθε μέρα, απ’ τις 6 το πρωί ως τις 9 το βράδυ τα παιδιά πετούσαν με διθέσια ή μονοθέσια ανεμόπτερα. Είχα τη τύχη και την τιμή για πολλά χρόνια να εκπαιδεύω και εγώ νέους πιλότους. Πολλοί από τους «μαθητές» μου έγιναν χειριστές στην Πολιτική και Πολεμική Αεροπορία.
Η εμπλοκή μου με την αεροπορία επέτρεψε να πετάξω σαν δημοσιογράφος με περισσότερους από 23 τύπους πολεμικών αεροπλάνων. Ξεκίνησα με το Mirage 2000 το 1982 και, έτυχε να τελειώσω την συγκεκριμένη δραστηριότητα με Mirage 2000-5 το 2010. Το πάθος μου για την αεροπορία με έκανε να προσπαθήσω να λάβω μέρος και σε κάποιο …διαστημικό πρόγραμμα! Δεν κατάφερα να πάω στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό αλλά, είδα τον πλανήτη από ύψος 87.000 ποδών μέσα από ένα, ειδικά διαμορφωμένο Mig 25 .
Το πιο ριψοκίνδυνο πράγμα που έχω κάνει είναι η συμμετοχή μου σε αγώνες αυτοκινήτου. Όταν τρέχεις σε ράλι, αναβάσεις, και αγώνες ταχύτητας αν κάνεις ένα λάθος, θα «κατεβείς» μια χαράδρα ή θα καταλήξεις σε ένα τοίχο.
Σπάνια ένα ατύχημα οφείλεται στο αεροπλάνο. Κατά 99% οι χειριστές είναι που προκαλούν ατυχήματα. Ευτυχώς, μέχρι την περασμένη Κυριακή δεν έχω προξενήσει κανένα.
Εδώ και χρόνια κυκλοφορώ με μοτοσυκλέτα. Με μία απ’ αυτές, που έχει 160 ίππους στο τροχό κάνω, που και που, την …υπέρβαση μου πηγαίνοντας με πάρα πολλά χιλιόμετρα την ώρα. Οδηγώ πάντα γρήγορα αλλά με απόλυτη ασφάλεια και σεβασμό για τους άλλους χρήστες του δρόμου και το περιβάλλον.
Από μικρό παιδί με τραβούσε οτιδήποτε μηχανικό, αυτοκίνητο ή αεροπλάνο. Σπούδασα Μηχανικός Μηχανολόγος, αλλά δεν τελείωσα γιατί ήμουνα κακός μαθητής. Έμεινα στο πολυτεχνείο 3,5 χρόνια, με κόψανε 4 φορές στη Χημεία, με διώξανε. Τόσο απλό. Τώρα αν μου πεις να μάθω Χημεία, θα πω καλύτερα βάλτε με στα 6-7 μέτρα και πυροβολήστε με! Όταν επέστρεψα από την Αγγλία άνοιξε μια πόρτα στην «Μεσημβρινή» της Ελένης Βλάχου. Άρχισα να γράφω εκεί και συνέχισα κάνοντας για περισσότερα από 25 χρόνια, Εξωτερικό Δελτίο, που είναι το μεγάλο σχολείο της δημοσιογραφίας. Παράλληλα αλλά, για …42 χρόνια εργάζομαι στα δικά μου περιοδικά. Ήμουν τυχερός. Είχα καλούς δασκάλους. Ήμουν κοντά στην τελευταία γενιά των δημοσιογράφων που έγραφαν το άρθρο τους μέχρι μία ημέρα μέρα πριν εγκαταλείψουν το μάταιο αυτό κόσμο! Δεν υπήρχε πρωί, μεσημέρι, βράδυ, σπίτι. Μόνο η εφημερίδα ή το περιοδικό. Δημιούργησα τις Τεχνικές Εκδόσεις, μία πρωτοπόρα εταιρία στον Εδικό Τύπο που είχα μέχρι το 2006. Τις έχασα.
Έκανα πολλά πράγματα κι ίσως γι' αυτό απέτυχα: τα έκανα πολύ νωρίς.
Οι «4ΤΡΟΧΟΙ» δεν ήταν το πρώτο περιοδικό για αυτοκίνητα. Είχαν βγει δυο-τρία. Ξεκίνησα το 1970 μέσα στη δικτατορία με τη γυναίκα μου και 2-3 συνεργάτες, με το «εφάπαξ» που πήρε ο πατέρας μου μετά από 55 χρόνια δικηγορίας. Οι «4ΤΡΟΧΟΙ» δεν ήταν αυτοκινητιστικό περιοδικό αλλά, μάλλν πολιτικό . Μετά τους 4Τ έβγαλα τον Ήχο, την Πτήση, τη Γεύση, το Ταξιδεύοντας, τον Ηλεκτρονικό Υπολογιστή, το RAΜ, το Αναλόγιο, το πρώτο περιδικό για την επιστήμη και την επιστημονική φαντασία. Η Γεύση, που έβγαλε η σύντροφος μου η Σοφία Καββαθά το 1987, ήταν το πρώτο περιοδικό για την μαγειρική. Σήμερα το έχουν ξεπατικώσει όλοι.
Το αυτοκίνητο ήταν ένα πρόσχημα. Το μέσο για να πω άλλα πράγματα. Ένας άνθρωπος που έχει τρία δράμια μυαλό δεν μπορεί να γράφει για βαμμένες λαμαρίνες! Μπορείς –και πρέπει- να γράφεις για εκείνους που τα σχεδιάζουν, τα κατασκευάζουν και πουλάνε στους ιθαγενείς; Τι μπορείς να γράψεις για την καινούρια Μερσεντές ή την καινούρια Άουντι; Δεν πρέπει να ’σαι σοβαρός! Ήμουνα τυχερός γιατί έκανα τα χόμπι μου δουλειά. Και δεν υπολόγιζα τίποτα απολύτως. Ούτε τα λεφτά, ούτε τίποτα. Πιο πάνω είπα πως έχασα την εταιρεία μου πριν 6 χρόνια. Στη ζωή μου έκανα 10 πράγματα. Οκτώ σωστά και δύο λάθος. Το ένα ήταν να λάβω μέρος στην ίδρυση ενός λιθογραφείου που τύπωνε και τα πολλά περιοδικά που είχε τότε η εταιρία. Συνεταιρίστηκα με κάποιον που δεν …έπρεπε με αποτέλεσμα να χάσω τα πάντα. Τόσο απλό.
Το να πετάς και να τρέχεις σε αγώνες δεν είναι ακριβά χόμπι. Τα κάνεις και χωρίς (πολλά) χρήματα αρκεί να ψάξεις. Τότε δεν ξόδεψα ούτε δραχμή. Στο Αεραθλητικό Κέντρο όλα ήταν δωρεάν. Το φαγητό, η φιλοξενία, η εκπαίδευση. Αλλά και τώρα… Αν κάποιο παιδί θέλει να μάθει να πετάει ή να λαβαίνει μέρος σε αγώνες, πάλι δωρεάν είναι. Απλώς η νέα γενιά δεν το θέλει. Την έχουν μάθει να αναζητάει το… «call them all» και το «what’s up». Καμιά φορά, όταν πηγαίνω στα mall, ξέρετε τι κάνω; Κάθομαι στις βιτρίνες δίπλα στα 16χρονα και ακούω τι λένε. Και πρέπει κόψεις τις φλέβες σου με αυτά που ακούς.
Λένε ότι, για την κατάντια, φταίει ο λαός. Δεν φταίει ο κυρ’ Μήτσος που μένει σε ένα δυάρι στη Λαμία, που μένει με την κυρά του και παίρνει σύνταξη από τον ΟΓΑ; Δεν φταίει ο πιτσιρικάς των 12 ετών στα Γρεβενά. Πως είναι δυνατόν για την κατάντια να φταίνε ο απλοί άνθρωποι; Και βέβαια δεν φταίει ο βιομηχανικός εργάτης που απολύθηκε επειδή ο ωραίος Γιάννος και ο ωραίος Άκης πλούτισαν απ’ τις προμήθειες. Θα πεις… Παντού γίνονται αυτά. Ναι, γίνονται αλλά, ανά διαστήματα το σύστημα τρώει ένα από τα παιδιά του. Στην Ελλάδα δεν το έκανε ποτέ. Ίσως το κάνει τώρα. Θα δούμε. ποτέ!
Το έγραφα απ’ τη δεκαετία του ’80 ότι, με τον τρόπο που πορεύεται, η χώρα θα πληρώσει σε χρήμα, σε αίμα ή και στα δύο. Όχι καταστροφολογία, όχι ηθικολογία και ιστορίες για το τέλος του κόσμου. Τα έγραφα στα editorial των 4Τ που, τότε, πουλούσαν …95.000 φύλλα. Έλεγα ότι, οι αναγνώστες κρατάνε στα χέρια τους ένα περιοδικό 500 σελίδων όταν, το μεγαλύτερο περιοδικό αυτοκινήτου στη μητέρα του καπιταλισμού, τις ΗΠΑ, είχε …220 σελίδες και 70 σελίδες διαφήμισης. Αν, έγραφα, αυτό δεν είναι Ύβρις με κεφαλαίο Υ τότε τι είναι; Τηλεφωνούσαν φίλοι και συνάδελφοι και έλεγαν: Μ’ αυτά που γράφεις πυροβολείς τα πόδια σου. Απαντούσα: αν δε το πω εγώ ποιος θα τα πει; Ο Γιάννος;
Η ιστορία του σύγχρονου περιοδικού τύπου στην Ελλάδα ήταν οι Τεχνικές Εκδόσεις . Για 42 χρόνια. Που διαβάσατε τελευταία φορά για το έργο τους; Πρέπει να αναρωτηθείτε γιατί άνθρωποι σαν εμένα δεν «υπάρχουν» είναι διαφανείς, αόρατοι.
Ο Κώστας Καββαθάς είναι αθέατος παρ’ ότι, τα περιοδικά μας πρέπει να στείλανε πάνω από 40-50 χιλιάδες παιδιά στα πολυτεχνεία και στα πανεπιστήμια. Πολλοί γονείς λένε ότι, τα παιδιά τους έγιναν ό, τι έγιναν επειδή διάβαζαν κάποιο απ’ τα περιοδικά μας. Αυτά τα παιδιά είναι τα δικά μου παιδιά.
Πάντα καταφερόμουν εναντίον εκείνων που έβλεπαν το αυτοκίνητο σαν σύμβολο κύρους. Τους ξέσκιζα. Πολλοί είναι εκείνοι που μιλάνε για τα αίτια της κρίσης όμως λίγοι πρόσεξαν ότι, η Ελλάδα ήταν πρώτη στην ευρωζώνη σε μερσεντές ανά κάτοικο! Όταν δεν παράγεις, πώς μπορείς να είσαι πρώτος στις πωλήσεις μερσεντές; Από που έρχονται; Μα από δάνεια! Όταν τα έλεγα με αποκαλούσαν γκρινιάρη, απαισιόδοξο, μουρτζούφλη, γραφικό. Τα εξαπτέρυγα του Εκσυγχρονισμού και της Επανίδρυσης .
Η κρίση δεν είναι οικονομική, είναι δομική. Ο καπιταλισμός έφαγε τον εαυτό του, τον πλανήτη, τις πηγές και τώρα δεν έχει τι να φάει. Έφαγε τον 3ο κόσμο, τις πλουτοπαραγωγικές του πηγές, έφαγε τις φυτείες καφέ και μπανάνας. Βομβάρδισε χώρες. Για ποιο λόγο; Για να έχω εγώ Μερσεντές 500 με ABS και δερμάτινα καθίσματα. Να η αιτία της καταστροφής. Τι θα ακολουθήσει δεν ξέρουμε. Όπως ο Χριστός τελείωσε τον αρχαίο κόσμο, έτσι αυτή η κρίση θα τελειώσει τον καπιταλισμό που γνωρίζουμε. Πιστεύω ότι θα γίνουν πολλοί μεγάλοι τοπικοί πόλεμοι που θα μειώσουν τον πληθυσμό. Δε θα γίνει παγκόσμιος, αλλά μεγάλοι περιφερειακοί πόλεμοι. Τώρα γίνονται πέντε: σε Αφγανιστάν, Ιράκ, Πακιστάν, Λιβύη. Σε λίγο θα βομβαρδίσουν τη Συρία, σειρά έχει το Ιράν. Έξι. Αν πιάσουν τη Βόρειο Κορέα επτά.
Πλησιάζει άραγε το τέλος με αυτή η φούσκα με τα χρέη; Ποια χρέη; Αυτά που βλέπουμε στις οθόνες των ηλεκτρονικών υπολογιστών; Θα μπορούσαν να διαγραφούν χωρίς κανείς να καταλάβει το παραμικρό.
Διαισθάνομαι πως πλησιάζει ένας καινούριος «μεσαίωνας». Ο τεχνολογικός. Όταν ο άνθρωπος συνδεθεί με τη μηχανή τότε θα αρχίσει η μέτα-ανθρώπινη εποχή. Ο έλεγχος μας θα είναι απόλυτος. Από το Αφγανιστάν μέχρι το Πακιστάν κι από το Κολοράντο μέχρι το Κερατσίνι. Γίνεται ήδη! Το τηλέφωνο, η τηλεόραση δεν μας υπηρετούν αλλά, μπορούν πλέον και να μας παρακολουθούν. Το θέμα είναι αν θα προλάβουν οι επαναστάτες της νέας εποχής, οι χάκερς, να επιτεθούν στο σύστημα. Οι Γκεβάρα και οι Μπολιβάρ δεν θα είναι ήρωες που θα περπατήσουν στη Σιέρα Μαέστρα αλλά, οι νέοι των 18 ετών που θα μπούνε στα δίκτυα και θα τα τινάξουν στον αέρα. Τι θα βγει; Το χάος!
Ποιος έγινε πρότυπο στον Τύπο; Ο Κωστόπουλος! Σαν πρότυπο ζωής, σαν φιλοσοφία, δράσης. Στη πολιτική βλέπουμε την Ντόρα, τον Κυριάκο, τον Χρυσοχοϊδης, τον Αβραμόπουλο, τον Δρούτσα αλλά, και την …Τίνα Μπιρμπίλη που, ήταν μέλος του συμβουλίου που αποφασίζει για τους …εξοπλισμούς της χώρας. Όπως λέει ο Λαζόπουλος, “για όνομα”!
Έχετε μετανιώσει για κάτι;
Ναι, αλλά δεν μπορώ να το πω. Δεν κάνει να το πω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου