Σοκ στην Σλοβακία από την εκλογή νεοναζί... Η Δημοκρατία πεθαίνει...

ΓΝΩΣΤΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΤΡΕΜΙΣΤΙΚΗ ΤΟΥ ΔΡΑΣΗ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΜΕΙΟΝΟΤΗΤΑΣ ΤΩΝ ΡΟΜΑ
Σε εκλογικό αποτέλεσμα-σοκ ένας ακροδεξιός εξτρεμιστής εξελέγη το Σάββατο πρόεδρος της τοπικής κυβέρνησης σε μια από τις αυτοδιοικούμενες περιφέρεις της Σλοβακίας ανακοίνωσε η εκλογική επιτροπή.

Ο Μάριον Κοτλέμπα γνωστός για την εξτρεμιστική του δράση εναντίον της μειονότητας των Ρομά στη Σλοβακία καθώς και για τις προκλητικές εμφανίσεις του με στολές που έχουν πρότυπο το φασιστικό ντύσιμο επικράτησε του υποψηφίου των Σοσιαλδημοκρατών στην αυτοδιοικούμενη περιοχή Μπάνκα Μπούστριτσα.

Σύμφωνα με την καταμέτρηση των ψήφων ο ακροδεξιός υποψήφιος κατέλαβε το 55,53% των ψήφων έναντι του 44,46% που πήρε ο αντίπαλός του. Ο Κοτλέμπα είχε φυλακιστεί παλαιότερα για μια σειρά από κατηγορίες που αφορούσαν την συμμετοχή του σε φυλετικές ταραχές που έθεσαν σε κίνδυνο τη δημοκρατία.

εικόνες ντροπή... η γνώση εμπόδιο των τυράννων 

Μερκελ ξύπνα μας πήραν τα σοβρακα σε λίγο θα καίνε τα βιβλία έξω από τη βουλή τραγουδώντας Σφακιανακη και εσύ θα νομίζεις οτι κάνουν πάρτι για να ζεσταθούν.... η Αλλαγή της κατάστασης μπορεί να γίνει μόνο από την Ευρωπη, όπως σίγουρα ξέρουν αλλά δεν τολμούν έχοντας αποβλακωθεί από την καλοπέραση τους και φοβούμενη την αντίδραση των δικό τους καλομαθημενων σε BMW και Mercedes κηφήνων ... Μερκελ Ξύπνα...

Τα πολιτεύµατα στην Πολιτεία του Πλάτωνα

Η ιδεώδης πολιτεία ενσαρκώνει τις τέσσερις θεμελιώδεις αρετές: είναι σοφή, επειδή οι άρχοντές της είναι σοφοί και την καθοδηγούν προς το Αγαθόν. Είναι ανδρεία, επειδή οι φύλακες επίκουροι είναι ανδρείοι και μπορούν να υπερασπιστούν αφενός την εδαφική της ακεραιότητα και αφετέρου τις αξίες που προβάλλει το εκπαιδευτικό της σύστημα. Κοσμείται από σωφροσύνη αυτοκυριαρχία και νομιμοφροσύνη), επειδή ανάμεσα στις τρεις τάξεις βασιλεύει η αρμονία, που προκύπτει από την υποταγή της κατώτερης στις ανώτερες. Είναι τέλος η πολιτεία αυτή δίκαιη, επειδή το κάθε στοιχείο εκπληρώνει τη λειτουργία του χωρίς να παρακωλύει τη λειτουργία των άλλων, με άλλα λόγια: ο καθένας πράττει το έργο που του έχει ανατεθεί και δεν πολυπραγμονεί. 

Ολιγαρχία 

Στην ολιγαρχία κυβερνούν οι πλούσιοι ενώ οι φτωχοί δεν έχουν µερίδιο στην εξουσία και έτσι το πολίτευµα θα βασίζεται στην εκτίµηση των περιουσιών (550d). Είναι χαρακτηριστικό ότι οι πλούσιοι θα βάζουν ένα χρηµατικό ποσό ως απαραίτητο όριο για την είσοδό τους στο χώρο της εξουσίας (3 ) (551b). Η µετάβαση από την Τιµοκρατία στην Ολιγαρχία γίνεται µε αύξηση της συσσώρευσης του πλούτου και παράβασης των, λίγων σχετικά, θεσµοθετηµένων νόµων, κατ’ αρχήν από λίγους ανθρώπους (αυτούς που έχουν περισσότερη δύναµη µέσα τους) και µετά από τους πολλούς που θα ακολουθήσουν λόγω κυρίως µίµησης. Οι κρατούντες θα ψηφίζουν νόµους για την αποζηµίωσή τους και θα επιβάλλουν αν χρειάζεται τον νόµο µε τη βία, µε τα όπλα ή απειλές, παραµελώντας την πειθώ και το λογισµό. Η πόλη είναι χωρισµένη στα δύο ξεχωριστές και ευδιάκριτες κατηγορίες: τους πλούσιους και τους φτωχούς, όπου οι µεν επιβουλεύονται τους δε. Υπάρχει έτσι ο κίνδυνος η πόλη να µην µπορεί να αντεπεξέλθει ούτε στον πόλεµο λόγω αυτής της διστασίας. Σε αυτήν την πόλη εισέρχεται για πρώτη φορά το µικρόβιο της πολυπραγµοσύνης το να καταπιάνεται δηλαδή κανείς µε πολλά, υπονοµεύοντας έτσι τη βασική αρχή της δικαιοσύνης, καθώς και της ραθυµίας (τεµπελιάς), όπου κάποιος δεν ασχολείται µε τίποτα ξοδεύοντας απλά αυτά που έχει. Σε αυτήν την πόλη αρχίζουν να εµφανίζονται επίσης κλέφτες, λωποδύτες, ιερόσυλοι κλπ. Εδώ εµφανίζεται για πρώτη φορά ο τύπος του “κηφήνα” (552c), ο οποίος θα κάνει πιο έντονη την εµφάνισή του στη συνέχεια.
Ο τρόπος µε τον οποίο διαµορφώνεται ένας ανθρώπινος χαρακτήρας στην προκειµένη περίπτωση είναι ο εξής: Βλέποντας ένας νέος τον πατέρα του στο προηγούµενο πολίτευµα (Τιµοκρατία) να πάσχει εξαιτίας της οικονοµικής του θέσης (ταπεινωµένος από την ανέχεια), εγκαταλείπει την περηφάνια και τη γενναιότητα από την ψυχή του και στρέφεται στο κυνήγι του χρήµατος µε σκοπό να φτιάξει περιουσία. Έτσι στην ψυχή του θα κυριαρχεί περισσότερο το επιθυµητικό κοµµάτι της. Το λογιστικό µέρος θα υπηρετεί απλώς το πως θα υπάρχουν περισσότερα κέρδη και το θυµοειδές θα έχει ως κυρίαρχη φιλοδοξία του την απόκτηση αγαθών και πλούτου. Έτσι, αυτός που ήταν προηγουµένως φιλόδοξος γίνεται τώρα φιλοχρήµατος. Θα βάζει πάνω από όλα το χρήµα µόνον για τον εαυτό του και τις επιθυµίες του, από την άλλη όµως θα είναι οικονόµος και εργατικός. Στις περιπτώσεις που ο άνθρωπος αυτός θα φέρεται µε αυτοσυγκράτηση, δεν θα το κάνει εξαιτίας του λογισµού του αλλά λόγω ανάγκης και φόβου, επειδή θα τρέµει µη χάσει την περιουσία του. Θα έχει τη διχοστασία µέσα του, οδηγούµενος άλλοτε από καλύτερες και άλλοτε από χειρότερες επιθυµίες, η αληθινή αρετή της αρµονικής ψυχής όµως θα είναι πλέον κάτι άπιαστο γι’ αυτόν. Τσιγκουνεύεται για τα πάντα κι έτσι συχνά χάνει αλλά ταυτόχρονα πλουτίζει.

∆ηµοκρατία

Η µετάβαση από το ολιγαρχικό στο δηµοκρατικό πολίτευµα γίνεται εξαιτίας της αυξηµένης απληστίας για χρήµα και την ανάγκη να είναι κανείς πιο πλούσιος (555b, c). Ξεκινώντας από την επιδίωξη των πλουσίων να γίνουν πιο πλούσιοι, αυτοί θα βρουν πρόσφορο έδαφος στη τοκογλυφία δανείζοντας τους φτωχούς που έχουν και αυτοί τις δικές του ανάγκες, που δηµιουργήθηκαν όµως µε την συγκαλυµµένη παρότρυνση και µε ύπουλο τρόπο από τους ίδιους τους πλούσιους. ∆ηµιουργούνται λοιπόν οµάδες κερδοσκόπων από τη µια και δυστυχισµένων φτωχών από την άλλη που λαχταρούν κάποια στιγµή να ξεσηκωθούν, εναντίον των πλουσίων. Για να µπορέσει να υπάρξει µια στοιχειώδης τάξη και να αποφευχθεί αυτό το µίσος µεταξύ των δύο οµάδων θα έπρεπε οι πλούσιοι να απαγορεύουν στον καθένα να διαθέτει την περιουσία του όπως αυτός θέλει, ενώ οι ιδιωτικές συναλλαγές θα έπρεπε να γίνονται επ’ ιδίω κινδύνω του δανειστή (556a, b). 

Τέλος πάντων, κάποια στιγµή οι εξαθλιωµένοι φτωχοί θα διαπιστώσουν την αδυναµία των πλουσίων µέσα στην ασθενικότητα και τρυφηλότητα που ζουν και θα συνειδητοποιήσουν ότι µπορούν εύκολα να τους αποµακρύνουν µε βοήθεια από άλλες δηµοκρατικές πόλεις. Εδώ αναπτύσσεται ο εσωτερικός διχασµός στην Πολιτεία (που είχε όµως εγερθεί στην προηγούµενη κατάσταση), κι έτσι ξεκινούν οι έριδες και οι πόλεµοι. Όταν οι φτωχοί έχουν υπερισχύσει και εφόσον έχουν υποφέρει ακριβώς λόγω της κατάστασης που είχε δηµιουργηθεί, “µαθαίνοντας” από το “πάθηµά” τους, θα δώσουν τα ίδια δικαιώµατα και συµµετοχή σε αξιώµατα σε όλους τους πολίτες στη βάση της ισότητας (τα αξιώµατα τα αναθέτουν µε κλήρο). Οι άνθρωποι σε αυτό το πολίτευµα θα είναι όλοι “ελεύθεροι”, η πολιτεία είναι ξέχειλη από ελευθερία και αδέσµευτη έκφραση γνώµης και ο καθένας, έχοντας εξουσία, φτιάχνει τη ζωή του όπως του αρέσει. Σε αυτήν την πόλη θα έχει µαζευτεί κάθε καρυδιάς καρύδι, κι η πόλη θα µοιάζει σαν ένα ρούχο παρδαλό, καταστόλιστη όπως θα είναι. Είναι χαρακτηριστικό ότι υπό αυτό το πολίτευµα, ακριβώς λόγω της ελευθερίας και της ανεκτικότητας που το χαρακτηρίζει, θα µπορεί ο καθένας να ξεκινήσει όποιο άλλο πολίτευµα θέλει, ακόµη και το ιδανικό. 

Όµως, στην ίδια δηµοκρατική πόλη κανείς δε θα νοιάζεται για όσους έχουν καταδικασθεί, θα υπάρχει συγκαταβατικότητα και µαζί και περιφρόνηση για αληθινές αρχές. Θα αρκεί απλά κάποιος να δηλώνει ότι είναι µε το λαό και η πόλη θα τον εµπιστεύεται αµέσως για να τη κυβερνήσει. Οι πάντες, ίσοι και µη ίσοι, θα αντιµετωπίζονται µε ένα είδος εκφυλισµένης ισότητας. Οι κηφήνες τώρα αποτελούν ένα σηµαντικό ποσοστό της πόλης.

Ο νέος που στο προηγούµενο πολίτευµα ήταν οικονόµος και κάπως ισορροπούσε, τώρα υπό την επήρεια κακών συναναστροφών µυείται σε νέου είδους επιθυµίες. Καθόσον είναι άδειος από γνώσεις και αληθινούς στοχασµούς, οι νέες επιθυµίες επιβάλλονται εκτοπίζοντας τις αγνότερες επιθυµίες που υπήρχαν. Από τις αρετές των ανθρώπων, η φρονιµάδα θα παρουσιάζεται τώρα ως ανανδρία, το αίσθηµα της ντροπής ηλιθιότητα, ενώ η αυτοσυγκράτηση και το µέτρο θα εκλαµβάνονται ως εκδήλωση χωριατιάς και τσιγκουνιάς. Το tamas έχει πλέον κάνει ισχυρή την παρουσία του. 

Έτσι φωλιάζουν στη ψυχή η υπεροψία, η αναρχία, η ασωτία, η ξεδιαντροπιά κ.λπ., µε συνέπεια ο λιτά περιορισµένος νέος να αποχαλινώνεται. Οι νέες επιθυµίες τον οδηγούν σε αναζήτηση νέων ηδονών, στη γυµναστική, στην ενασχόληση µε τη φιλοσοφία, την πολιτική, στις επιχειρήσεις, άλλοτε εδώ και άλλοτε εκεί. Αυτή η πανίσχυρη πια πολυπραγµοσύνη κάνει τον άνθρωπο ωραίο και παρδαλό σαν την πόλη του (5) Εδώ περιγράφεται ολοκάθαρα ο τύπος του σηµερινού ανθρώπου µε τα πολλά ενδιαφέροντα και τις ασχολίες. Αυτός ακριβώς ο τύπος θεωρείται σήµερα ο ιδανικός άνθρωπος λόγω ακριβώς του εκφυλισµού της δύναµης της διάκρισης. Κατά το Σωκράτη, η όλη πορεία αυτού του ανθρώπου είναι µια εκφυλιστική διαδικασία και όχι µια διαδικασία προόδου προς το καλύτερο, όπως πιστεύεται σήµερα από τη µεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων.

Ένα τελευταίο σηµείο προβληµατισµού στο θέµα αυτό είναι ότι ο Σωκράτης διακωµωδεί και σατιρίζει τα αθηναϊκά ήθη της εποχής του, αυτά ακριβώς δηλαδή που εξυµνεί στον Επιτάφιό του ο Θουκυδίδης θέλοντας να υποδείξει την ανωτερότητα της Αθήνας του Περικλή – θυµηθείτε απλά την περίπτωση του Αλκιβιάδη.

Τυραννίδα 

Το αγαθό της ∆ηµοκρατίας είναι η ελευθερία και η υπερβολή της οδηγεί στη τυραννίδα. Αν κάποιοι άρχοντες δεν αφήνουν µεγάλη ελευθερία, η πολιτεία θα τους τιµωρεί· αν ορισµένοι 

άρχοντες συµπεριφέρονται σαν αρχόµενοι και ορισµένοι αρχόµενοι ως άρχοντες, η πολιτεία 

τους επαινεί. Έτσι η τάση για ελευθερία θα ξεπερνά κάθε όριο και θα γίνεται αναρχία. Ο 

πατέρας είναι ίσος µε το γιο, ο δάσκαλος µε το µαθητή, ο µέτοικος µε τον πολίτη και τον ξένο 

κ.ο.κ. «Κατά τον αφέντη και ο δούλος». Με αυτόν τον τρόπο η παραµικρή υποψία ότι κάποιος 

καταπιέζεται θα οδηγεί σε αγανάκτηση και µη-ανοχή. Καταλήγει λοιπόν κάποιος να µη δίνει 

σηµασία ούτε σε νόµους, ούτε σε κυβερνήτες στο όνοµα πάντα της ελευθερίας. Και καθώς κάθε υπερβολή γυρίζει στο τελείως αντίθετό της, η υπερβολική ελευθερία θα γυρίσει σε υπερβολική δουλειά, όπου έχει τη βάση της το επόµενο και τελευταίο πολίτευµα, η τυραννία (562b). 

Εδώ έχουν διαµορφωθεί τρεις οµάδες πολιτών (564d και συνέχεια): 

Η πρώτη οµάδα πολιτών είναι οι κηφήνες, δηλαδή οι φαύλοι και οκνηροί άνθρωποι, και 

χωρίζονται σε αυτούς που είναι πιο δυνατοί (έχουν κεντρί) και στον όχλο που τους ακολουθεί. Στην Ολιγαρχία, αυτούς τους ανθρώπους τους κρατούν µακριά από την εξουσία, αφήνοντάς τους χωρίς δύναµη (γι’ αυτό και υπάρχει ένα χρηµατικό ποσό που πρέπει να καταβάλλει κάποιος για να εισέλθει στο χώρο της εξουσίας). Στη ∆ηµοκρατία όµως, αποτελούν την κυρίαρχη τάξη που ελέγχει τα πάντα µε τη δύναµη του όχλου που τους ακολουθεί.

Στη δεύτερη οµάδα είναι οι πιο µετρηµένοι άνθρωποι που αποτελούν συνήθως την τάξη των 

πλουσίων, απ’ όπου οι κηφήνες τρυγούν το µέλι, δηλαδή το χρήµα. Στην τρίτη οµάδα ανήκει 

ο πολύς κόσµος που απέχει από την πολιτική και κοιτάει τη δουλειά του και δεν έχει περιουσία. Αυτοί είναι οι πολυπληθέστεροι σε µια ∆ηµοκρατία, παραµένοντας όµως αµέτοχοι και κυρίως χωρίς συνοχή. Και σε αυτούς πάντως σιγοκαίει ο πόθος για εύκολο και γρήγορο πλουτισµό εφόσον δοθούν οι ευκαιρίες. 

Αν τώρα οι κηφήνες που έχουν τη δύναµη, µοιράζουν στον κόσµο αγαθά, αφού κρατήσουν για τον εαυτό τους τη µερίδα του λέοντος, παίρνουν το κόσµο (το λαό) µε το µέρος τους. Οι άλλοι (οι πλούσιοι) από τους οποίους αφαιρούνται τα αγαθά απευθύνονται και αυτοί µε τη σειρά τους στο λαό για βοήθεια. Οι κηφήνες καταφεύγουν στη συνέχεια στη διαβολή διαβάλλοντας τους πλούσιους στο λαό, κατηγορώντας τους για ολιγαρχικούς. Ο λαός καθώς ακολουθεί τις απόψεις των κηφήνων ξεσηκώνεται και επαναστατεί. Με αυτόν τον τρόπο, και να µην ήταν οι πλούσιοι ολιγαρχικοί αναγκάζονται να γίνουν, οπότε αρχίζουν έντονες εσωτερικές διαµάχες. Ο λαός υποστηρίζει τώρα κάποιον ηγέτη (αρχηγό) ο οποίος αναλαµβάνει τα ηνία. Ο ηγέτης αυτός στη συνέχεια θα εξελιχθεί σε τύραννο. Αν τώρα αυτός ο ηγέτης του λαού (ο δυνατότερος κηφήνας) έχοντας την µάζα µαζί του και µεθυσµένος από τη δύναµή της, προβεί σε πράξεις διχόνοιας (πολλές υποσχέσεις προς τον λαό, εξορίες και δολοφονίες) τότε θα υπάρχουν οι εξής εναλλακτικές δυνατότητες: α) να καταλήξει να γίνει λύκος και τύραννος β) να εξορισθεί από τους αντιπάλους του και γ) να θανατωθεί. Στην περίπτωση β) ακόµα κι αν τον εξορίσουν, όταν αυτός επιστρέψει, έχοντας συγκεντρώσει δύναµη, θα γίνει και πάλι τύραννος. Στην περίπτωση γ) για την αποφυγή απόπειρας δολοφονίας εναντίον του, ζητά και παίρνει σωµατοφύλακες για να προστατεύουν τον ηγέτη του λαού. Οι πλούσιοι, βλέποντας την κατάσταση που έχει διαµορφωθεί αποµακρύνονται από την πόλη θεληµατικά, ειδάλλως κινδυνεύει η ζωή τους. Ο ηγέτης πλέον, από προστάτης του λαού και χωρίς πλέον το αντίπαλον δέος µπροστά του, γίνεται ένας στυγνός και αρχικά πανίσχυρος τύραννος. Στην αρχή της εξουσίας του προσποιείται τον ήπιο και πονόψυχο και αφού τακτοποιήσει τις διαφορές µε τους εχθρούς του, γίνεται κανονικός τύραννος και υποκινεί πολεµικές συγκρούσεις (για να ενδυναµώνει το ρόλο του ως αρχηγού), ξεπαστρεύοντας µε τον ένα ή τον άλλο τρόπο όλους όσους µπορεί κάτι να αξίζουν. Είναι αναγκασµένος να το κάνει αυτό και θα χρειάζεται κόλακες και σωµατοφύλακες µαζί του για 

να προστατεύεται, να µπορεί να ζει και να διατηρεί την εξουσία του. Στη συνέχεια θα ξοδεύει 

όλη την περιουσία της πόλης για να συντηρείται αυτός και το περιβάλλον του. Όταν ο λαός ξυπνήσει θα είναι πια πολύ αργά. 

Οι επιθυµίες
Πριν προχωρήσει τώρα η συντροφιά στη µελέτη του ανθρώπου του τυραννικού πολιτεύµατος, τίθεται ένα θέµα που διαπερνά όλα τα προηγούµενα ζητήµατα. Το θέµα των επιθυµιών. Φαίνεται ξεκάθαρα πως είναι η µεταστροφή των επιθυµιών που µεταλλάσει ένα πολίτευµα ή έναν άνθρωπο. Ο άνθρωπος της ∆ηµοκρατίας ξεκίνησε έχοντας, αν θυµόµαστε, επιθυµίες µόνο για αυτά που φέρνουν χρήµατα, ενώ δεν είχε σε υπόληψη τις µη-αναγκαίες επιθυµίες (επιθυµίες για διασκέδαση και επίδειξη). Συναναστρεφόµενος όµως µε ανθρώπους διεφθαρµένους, έχοντας όµως καλύτερη φύση από αυτούς, ισορρόπησε κάπου ανάµεσα στους δύο τρόπους ζωής. Ζει όχι ανελεύθερα και όχι αφύσικα, έχοντας γίνει δηµοκρατικός από ολιγαρχικός που ήταν.
Ο γιος τώρα αυτού του ανθρώπου, θα δεχθεί κάποια στιγµή ανάλογες επιδράσεις από άλλους ανθρώπους που του εµβάλλουν καθαρά ηδονικές επιθυµίες (πόθοι, παραφροσύνη, άνοµες και
άµετρες ορέξεις) κι έτσι µπαίνει µέσα του το κεντρί του πόθου. Ο κηφήνας αυτός γιγαντώνεται έχοντας για σωµατοφύλακα του την µανία, µέχρις ότου “καθαρίσει” η ψυχή του από την φρονιµάδα. 

Έτσι, ο άνθρωπος καταντά τυραννικός, όταν δηλαδή η φυσική ιδιοσυγκρασία του ή/και ο τρόπος ζωής του τον οδηγούν στο µεθύσι, τον έρωτα, την παραφροσύνη. Η ζωή αυτού του ανθρώπου είναι γιορτές, πανηγύρια, γλέντια, γυναίκες. Αυτά βοηθούν στο να ξεπηδήσουν άλλες, περισσότερες επιθυµίες και πιο φοβερές, οπότε ο άνθρωπος ξοδεύει όλη την περιουσία του και αρχίζει να δανείζεται. Όταν όλα πια εξαντληθούν, ο άνθρωπος λόγω των ανικανοποίητων επιθυµιών του γίνεται µανιακός, βίαιος, τρελός, κυριολεκτικά αρπακτικό, γιατί ο πόθος του ανικανοποίητου τον πονάει πολύ. Όταν εξαντληθεί όλη η περιουσία του, η δική του και των γονιών του, καταλήγει άρπαγας, ληστής
και προσπαθεί να φέρει στην πόλη τους όµοιούς του για να την έχει και την ίδια υπόδουλη.
Αυτός ο άνθρωπος τρέφεται από την κολακεία και τη δουλοπρέπεια, χωρίς να έχει πραγµατικούς φίλους, όντας ο ίδιος δυνάστης των άλλων. Ο τύραννος τελικά είναι δούλος. Ένα µέρος στην ψυχή του καταδυναστεύει το υγιές τµήµα του, ενώ και στους υπηκόους του αναγκάζεται να φέρεται δουλικά και µε καλοπιάσµατα για να µην επαναστατήσουν εναντίον του.

Για κάθε τύπο ανθρώπου (ανάλογα µε το µέρος της ψυχής που κυριαρχεί επάνω του) το αντίστοιχο είδος επιθυµιών θεωρείται αναγκαίο ενώ τα άλλα είδη µη-απαραίτητα. Μόνον ο φιλόσοφος θα µπορούσε να αξιολογήσει σωστά τα τρία είδη επιθυµιών καθόσον µόνον αυτός έχει την συνολική εµπειρία τους, αλλά και διαθέτει νου κατάλληλα εκπαιδευµένο για κάτι τέτοιο. Μόνον η ηδονή του σοφού ανθρώπου είναι εντελώς αληθινή και καθαρή. Στο σηµείο αυτό ο Σωκράτης εισάγει και διαπραγµατεύεται την έννοια της πληρότητας της ψυχής.

Αναφέρει ότι µια ψυχή που κυριαρχείται από το θυµοειδές ή το επιθυµητικό δεν µπορεί να βρει ποτέ συνολική πληρότητα γιατί οι αντίστοιχες ηδονές είναι ψεύτικες και ασταθείς. Η ψυχή αυτή παραπαίει ανάµεσα στην οδύνη (λόγω µη ικανοποίησης επιθυµιών) και στην απουσία της. Μην έχοντας εµπειρία της αληθινής ευδαιµονίας, θεωρεί την έλλειψη της οδύνης για ευτυχία (πρβλ. την παραβολή της σπηλιάς). Οι άνθρωποι αυτού του είδους, παρόλο που αναζητούν την ηδονή δεν βρίσκουν ποτέ αληθινή ευτυχία και έτσι παραπαίουν συνεχώς ανάµεσα στον πόνο της µη-ικανοποίησης και στην έλλειψή του. Στις ψυχές τους δεν υπάρχει ουσία ηδονής ούτε καν µερική. Αληθινή χαρά έρχεται µόνον µε την αληθινή ηδονή και αυτή αποτελεί την ουσιαστική πλήρωση της ψυχής. Τα δύο κατωτέρα µέρη της ψυχής δεν µπορούν να συγκρατήσουν τίποτε από τις αντίστοιχες ηδονές και αυτό γεννά την επιθυµία για περισσότερες και διαφορετικές. Στο τέλος σκοτώνονται από την ίδια τους την απληστία. Η ψυχή που εµφυσείται από το λογισµικό, και µόνον αυτή, µπορεί µε τις οδηγίες της φρόνησης να κατακτήσει τις αληθινές ηδονές (στο βαθµό που είναι δυνατόν να κατακτηθούν στην ουσία τους, 586e, 587a), γιατί οι αντίστοιχες επιθυµίες ακολουθούν την αλήθεια. Όταν λοιπόν ολόκληρη η ψυχή ακολουθεί το φιλοσοφικό της στοιχείο τότε κάθε µέρος της πράττει τα δικά του και είναι δίκαιο· τρυγάει τις δικές του ηδονές οι οποίες είναι οι καλύτερες και κατά το δυνατόν οι πιο αληθινές.

Το θέµα της Πολιτείας είναι εντυπωσιακά σύγχρονο, µιας και σε όλη της την έκταση συναντά κανείς όψεις και εικόνες της σηµερινής πραγµατικότητας. Αν σκεφτεί κανείς ότι η ∆ηµοκρατία, το πολίτευµα δηλαδή που θεωρείται σήµερα ως το σπουδαιότερο όλων (όπως άλλωστε και την εποχή του Σωκράτη και του Πλάτωνα), βρίσκεται, στην Πολιτεία, µία γραµµή µόλις πάνω από τον πάτο, αν µη τι άλλο σηµαίνει ότι οποιοσδήποτε θα ήθελε να ασχοληθεί ειλικρινά µε την πολιτική θα έπρεπε υποχρεωτικά να µελετήσει το έργο αυτό που παρέχει όλη την ηθική βάση της πολιτικής. Οι αρχές της Πολιτείας είναι ίδιες µε τις αιώνιες µεγάλες φιλοσοφικές αρχές. Ο φιλόσοφος θα πρέπει να υιοθετεί τις αρχές αυτές στην καθηµερινότητά του τόσο σε ατοµικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο. Αν βέβαια, δοθούν οι
ευνοϊκές συνθήκες και το επιτρέπουν οι συγκυρίες, όπως ακριβώς δηλώνει και ο Πλάτωνας, να εφαρµόζει τις αρχές αυτές για το γενικό καλό· γιατί τελικά δεν υπάρχει µεγαλύτερη τιµωρία για έναν αληθινό φιλόσοφο από το να κυβερνιέται από κατώτερούς του. Παρόλα αυτά το Αγαθό υπάρχει παντού και πάντα, περιµένοντας καρτερικά να θεαθεί από τον άνθρωπο που θέλει να βλέπει· και µέσω αυτής της θέασης ο άνθρωπος χτίζει µια Πολιτεία µέσα του. Αν υπήρχε, υπάρχει ή θα υπάρξει ποτέ η ιδανική πολιτεία, για αυτόν δεν έχει σηµασία, γιατί αυτός πάντα θα ενεργεί µε βάση τους νόµους της.

http://www.omilosmeleton.gr/pdf/Politevmata.pdf

τίποτα δεν είναι τυχαίο... ο λαός έχοντας αγανακτήσει από την διαφορά πλούτου, μεταξύ των πλούσιων και των φτωχών, έχοντας εξαφανιστεί η μεσαία τάξη θα στραφεί στους δημαγωγούς τους κόλακες στους άσχετους που μπορεί να είναι φασίστες ή ότι άλλο τύχει, αρκεί κανείς να κολακεύει τον δοκιμαζόμενο λαό που έχει υποστεί τα προηγούμενα χρόνια μια πλύση εγκεφάλου για κατανάλωση καλοπέραση και ευδαιμονία τώρα που τα στερείτε είναι το ποιο εύκολο θύμα... τυχαία ή κατευθυνομενα δεν έχει σημασία η Δημοκρατία όπως την ξέραμε Πεθαίνει... η Δημοκρατία απαιτεί ισορροπημενους μορφωμένους και οικονομικά ανεξάρτητους πολίτες. Όταν ο άλλος δεν έχει να φάει θα ακολουθήσει και τρελούς αφού το ίδιο το σύστημα τα προηγούμενα χρόνια φρόντισε να τον λοβοτομησει και να τον αφήσει ουσιαστικά αμόρφωτο.......

με 2 εκ άνεργους και άλλα 2 εκ αγανακτισμενους ουσιαστικά πεινασμένους πολίτες δεν νομίζω ότι μπορεί να έχει τύχη μια αξιοπρεπή δημοκρατία... δυστυχώς μας έφεραν σε σημείο που πλέον είναι αργά.